تعبد به معنای ابراز بندگی کردن نسبت به خداوند و پذیرش بدون چون و چرای فرامین او است.
در این معنا، هر گامی که جهت رضایت پروردگار برداشته شود، نوعی تعبد خواهد بود و پذیرش ولایت فقیه نیز اگر با همین هدف باشد، مصداق تعبد قرار خواهد گرفت، اما اندیشمندان دینی، معانی محدودتری را نیز از واژه های “تعبد” و “تعبدی” در نظر می گیرند که شامل موضوع ولایت فقیه نمی شود؛ زیرا به نظر نمی رسد که ولایت فقیه، واجبی تعبدی، در مقابل واجب توصلی بوده و یا این که تعبداً و بدون دلیل باید آن را پذیرفت.