ممکن است گفته شود شرط لازم برای سعادت, شهادت به توحید و نبوّت است و به مقتضای روایات زیادی هر کس شهادتین را به زبان جاری کرد مسلمان است , و بعضی گفتهاند: حتی اگر ایمان به مفاد آنها هم نداشته باشد همان شهادت به توحید و رسالت کافیاست.پاسخ ما به سخن فوق این است که گوینده, احکام ظاهری را با مسائل معنوی و ابعاد واقعی اشتباه گرفته است در صورتی که این دو, کاملاً از هم جدا هستند. روایاتی که میگویند اگر کسی شهادتین را به زبان جاری کرد مالش محترم است, میتوان با او ازدواج کرد؛ از مسلمان ارث میبرد و در یک جمله, مسلمان است و حکم مسلمان را دارد و احکام ظاهری اسلام بر او جاری میشود, این روایات در مقام بیان یک حکم فقهی ظاهری است که فقط به منظور تامین مصالح مسلمین در این جهان وضع شده است و ارتباطی با جنبههای معنوی و سعادت جاودانی انسان ندارد.
اخلاق در قرآن جلد اول 145،آیة الله مصباح یزدی
اخلاق در قرآن جلد اول 145،آیة الله مصباح یزدی