از نظر اسلام ازدواج یک پیمان مقدس برای تشکیل خانواده و بالطبع، اجتماع است و دارای آثار و نتایج بسیارى از جمله: ارضاى غریزه جنسى، تولید و بقاى نسل، تکامل انسان، آرامش و سکون، پاکدامنى و عفاف، تحکیم عواطف و بسیارى مواهب دیگر است. برقرارى این پیمان مقدس تنها بر اساس مقررات، قوانین و شرایط خاصی که خداوند متعال معین کرده است، امکان پذیر می باشد.[1]
در صورتی که جمیع شرایط از قبیل: کسب رضایت خانواده به ویژه پدر دختر، و دیگر شرایط موجود در رساله های عملیه مهیا بود، باید صیغه عقد خوانده شود. (تنها راضی بودن زن و مرد کافی نیست بلکه باید به همراه انشاء الفاظ خاصی باشد). و به احتیاط واجب صیغه عقد باید به عربی صحیح خوانده شود. و اگر خود مرد و زن نتوانند صیغه را به عربی صحیح بخوانند به هر لفظی که صیغه را بخوانند صحیح است، و لازم هم نیست که وکیل بگیرند، اما باید لفظی بگویند که معنای “زوّجت” و “قبلت” را بفهماند[2]. [3]
بنابراین ضمن دارا بودن جمیع شرایط مذکور و هر آنچه که در رساله های عملیه آمده است دو نفر می توانند “حتی بدون حضور شاهد” خودشان صیغه عقد را جاری کنند.[4]
برای آگاهی بیشتر مراجعه شود به:
1. نمایه: عربی بودن در صیغه ازدواج موقت، سؤال شماره 1098 (سایت: 1150)
.
2. نمایه: شرط اجازه پدر در صیغه محرمیت، سؤال شماره 3038 (سایت: 3285)
.
3. نمایه: صیغه بدون اطلاع خانواده دختر، سؤال شماره 3288 (سایت: 3561)
.
4. نمایه: صیغه بدون اطلاع پدر دختر، سؤال شماره 6039 (سایت: 6202)
.
5. نمایه: فلسفه خطبه عقد، سؤال شماره 1445 (سایت: 1469)
.
[1]
. اقتباس از سؤال شماره 1445 (سایت: 1469).
[2]
.
آنچه بیان شد نظر امام خمینی (ره) می باشد . برای آگاهی از فتاوای سایر مراجع نک: توضیح المسائل مراجع، ج 2، از ص 449 تا 460؛ تحریر الوسیله، ج 2، ص 701 تا 707 و نیز از ص 734 تا 736.
[3]
. اقتباس از سؤال شماره 1098 (سایت: 1150).
[4]
. آیتالله وحید، منهاج الصالحین، ج 3، 1229 آیتالله بهجت، توضیحالمسائل، م 1887 آیتالله سیستانى، منهاج الصالحین، ج 2، النکاح، م 3 آیتالله تبریزى، منهاج الصالحین، ج 2، م 1229 امام، آیتالله نورى، آیتالله مکارم و آیتالله فاضل، التعلیقة على العروة، النکاح، م 5، آیتالله صافى، هدایة العباد، ج 2، النکاح، م 5 آیتالله خامنهاى، اجوبة الاستفتاءات، س 22.