آیا می توانیم امام خمینی(ره) را به معنای واقعی کلمه عارف بدانیم؟

امام خمینی ضمن این که فقیه و اصولی و فیلسوف و یک سیاستمدار به معنای واقعی کلمه بود، عارف فانی و واصل نیز بودند. این مطلب را در کتاب های به یادگار مانده و نیز در سلوک عملی ایشان می توان دید. از جمله مصاج الهدایة الی الخلافة والولایة، شرح دعای سحر، که هر دو در زمینه عرفان نظری است. یا کتاب های اسرارالصلاة، آداب نماز، تعلیقه بر شرح فصوص الحکم، مفتاح الغیب، مصباح الانس، چهل حدیث، جهاد اکبر که از افاضات عرفانی آن حضرت می باشند. مجموعه اشعاری که از حضرت امام در سال های اخیر عمرشان از ایشان به یادگار مانده است حاوی رموز عرفانی و در خور ادبیات رمزی عرفانی قرار می گیرد، غزلیات امام اغلب حدیث نفس عرفانی و بیان حال است و اصطلاحاتی در آنها آمده است همان هاست که در شعرهای حافظ، عراقی، عطار، مولوی و… به کار رفته است. اگر رباعیات حضرت امام را در نظر بگیریم بیشتر حامل پیامی فلسفی یا عرفانی است یا به تعبیری دقیق تر مشحون است از معرفت باللَّه و نتایج نظری آن. اگر به دوران تحصیل و تدریس حضرت امام نیز نگاه کنیم می بینیم که ایشان اخلاق و عرفان را پیش عارف و اخلاقی بزرگ میرزا جوادآقا ملکی تبریزی و عرفان نظری و عملی را پیش عارف واصل حاج میرزا محمدعلی شاه آبادی تعلیم دیده و خودشان نوآوری هایی در زمینه عرفان و اخلاق داشته اند.