از جـمـله صـفـات ذاتی خداوند، (ازلیّت) و (ابدیّت) اوست. این دو صفت به معناى آن اسـت کـه وجـود خـداوند، نه آغازی دارد و نه پایانی. گاهى این دو صفت را تحت عنوان (سرمدى) نیز ذکر مى کنند.
در اثبات ازلیت و ابدیت (سرمدی) خدا باید گفت: چون خداوند واجب الوجود است، هستى عین ذات حق تعالى است؛ بنابراین هرگز هستى از او نفى نمى شود؛ یعنی توجه به (واجب الوجود) بودن او، راهنماى ما بر ازلى و ابدى بودن اوست؛ زیرا مـعـدوم بودن موجودى در برهه اى از زمان، نشانه نیازمندى و ممکن الوجود بودن اوست، درحالى کـه ذات حـق تعالى، وجودى است که اولاً: از خارج به او هستى داده نشده تا بگوییم زمانى بوده که ایـن هـستى به او داده نشده و ثانیاً: هستى، نیز عاریتى او نیست تا زمانى از او گرفته شود. ( بلکه هستی ذاتی اوست) پس چنین وجودى همیشه بوده و خواهد بود. و این همان معنای ازلی و ابدی بودن ذات باریتعالی است.