استغنا و بی نیازی در عصر ظهور

نمی دانیم این دغدغه شما بر چه پایه علمی و مدرک معتبر استوار است ؛ به نظر ما هیچ کس در آن عصر بیکار نخواهد شد و هر کس بر اساس توانمندی خود کار و درآمد کافی و رفاه واقعی خواهد داشت و همه مردم طعم عدالت و تنعم را خواهند چشید. گیرم که یک شغل تعطیل شود ، به جای ان ده ها شغل دیگر به وجود خواهد آمد . آنچه مهم است و از روایات استفاده مى شود در عصر ظهور مردم دارای روحیه استغنا و بی نیازی می‌باشند که این روحیه به جهت رویکرد درونی آن‌هاست و در واقع پیش از آن‌که مردم از بیرون، صاحب مال فراوان شوند و بى نیاز گردند، از درون، بى نیازى در آن‌ها به وجود می‌آید و به آن‌چه خداوند از فضل خویش به آن‌ها عطا کرده، راضى و خشنود مى گردند. بنابراین، به اموال دیگران چشمداشتی ندارند. پیامبر اکرم(ص) در این زمینه می‌فرماید: خداوند دل هاى امت محمد(ص) را از بى نیازى پر مى کند و عدالت مهدوى همه آن‌ها را در برمى گیرد، به گونه اى که حضرت مهدى(عج) امر مى کند تا ندا دهنده اى اعلام کند: چه کسى نیازمند مال است؟ پس کسى در میان مردم برنخیزد، مگر یک نفر! پس امام [به او] مى فرماید: نزد خزانه‌دار برو و به او بگو: مهدى (عج) به تو فرمان مى دهد که به من مالى بدهى. پس خزانه‌دار به او مى گوید: جامه ات را بیاور؛ تا این‌که وسط جامه اش را پر مى کند و چون آن را بر دوش مى کشد، پشیمان مى شود و مى گوید: چرا در میان امت محمد(ص) من از همه حریص تر باشم…؟! پس مال را بر مى گرداند، ولى از او قبول نمى شود و به او گفته مى شود: ما آن‌چه عطا کردیم باز پس نمى گیریم (بحار الانوار ، ج 51: 92).این در حالى صورت می‌گیرد که پیش از ظهور، روحیه آزمندى و زیاده طلبى، عامل مؤثرى در رقابت هاى غلط و انباشتن اموال و انفاق نکردن آنها به نیازمندان بوده است.
البته در این زمینه رفاه و عدالت گسترده ای جامعه جهانی را فرا می گیرد و مال فراوان و امکانات زیادی در اختیار آنها قرار می گیرد ؛ اما خداوند قلبهای امت محمد(ص) را چنان سرشار از وسعت غنا و بی نیازی می کند که از سرتاسر گیتی تنها یک مرد نزد او می آید و از حضرتش مال می خواهد. حضرت، وی را نزد خزانه دار می فرستد تا خواسته اش را برآورده سازد. او نزد خزانه دار می رود و به او گفته می شود که خود به خزانه رفته و هر آنچه می خواهد برای خویش بردارد. مرد می رود و آن قدر طلا و نقره برمی دارد که نمی تواند آنها را حمل کند. مقدار زیادی از اموال را بر جای می گذارد و مقداری از آن را به تناسب نیرو و قدرت خویش برمی دارد و خارج می شود. هنوز چند قدمی دور نشده است که با خود می گوید: من حریص ترین فرد از امت محمد(ص) هستم که به اینجا آمده ام! سپس مال را به خزانه برمی گرداند و وقتی خزانه دار را می بیند و جریان را باز می گوید، پاسخ می شنود: ما آنچه را که دادیم، پس نمی گیریم. مسند، احمد بن حنبل7، ج3، ص37؛ الدرالمنثور، جلال الدین سیوطی، ج6، ص57.
امت او در نعمت چنان غرق خواهند بود که چشم به هیچ مالی نمی دوزند و خزانه بیت المال سرشار است از دارایی هایی که راهی برای مصرف آنها نیست. به عبارت دیگر برای مصارف خمس و زکات هیچ موردی یافت نمی شود و فقر از جامعه آن روز ریشه کن خواهد شد. بی شک خواهید پرسید که چگونه جامعه ای به این درجه از استغنا خواهد رسید. می گویم که خداوند برای آخرین گنجینه خویش، در خزانه بی انتهایش نعمتهای ویژه پنهان نموده است. او اراده کرده است تا صالحان را وارث زمین کند و مهدی(ع)، پدر صالحان است (اباصالح). سوره انبیاء(21)، آیه 105.
کشاورزان در آن روز یک مد از هر محصولی می کارند و هفتصد مد برداشت می کنند . یعنی محصولات هفتصد برابر می شود. تعداد دامها و چهارپایان افزایش می یابد و امت اسلام شکوه و عظمت فراوان می یابد. صدر، سیدمحمد، تاریخ ما بعدالظهور، ص722 و 102. بدیهی است که بارش چهل روزه نزدیک ظهور و سخاوت زمینهای کشاورزی و وفور نعمتها، مردم را ثروتمند و بی نیاز خواهد کرد و این همه به برکت نفسهای پاک ولیّ خدا بر روی کره زمین است.
پیرزنی بر سر خود زنبیلی (کیسه ای) از گندم می گذارد و به آسیاب می رود، کارگران گندمهای او راآرد می کنند بدون آنکه اجرت و مزدی از وی دریافت کنند. از آنجا که قلبها سرشار از غنا و بی نیازی است هرگز از ضعف و ناتوانی دیگران جهت بهره وری بیشتر سوء استفاده نمی شود، بلکه این گروه بیش از دیگران مورد شفقت و مهرورزی واقع می شوند و در آن روز است که حق به حق دار می رسد و به امر امام زمان(ع) مردم از توزیع عادلانه و مساوات برخوردار می شوند. افزونه خواهی و ثروتهای بادآورده و اختلاس و تبعیض طبقاتی در این جهان هیچ جایی ندارد. در آن روز هیچ زمین زراعی و یا غیر آن از طریق حکمرانان به بستگان ونزدیکانشان اعطا نخواهد شد و قانون «اقطاع»40 نابود می گردد. از این رو همه مردم به طور مساوی از سرمایه های ملی بهره می جویند. قرب الاسناد، الحمیری القمی، ص42.