اعتقاد لشکر ابن زیاد

ظاهر این است که عموم آنها خالی از یک نوع ایمان عامیانه نبوده اند یعنی در سرّ ضمیر، کافر و منکر اسلام یا کافر و منکر امام حسین نبوده اند اما رؤسای آنها کر و کور رشوه و مقام بودند، همان طوری که آن مرد به امام حسین گفت: «اَمّا رُؤَساؤُهُمْ فَقَدْ اُعْظِمَتْ رِشْوَتُهُمْ وَ مُلِئَتْ غَرائِرُهُمْ». و این هم خود یک معمای عجیبی است در روح فرزند آدم که با عقیدة خود مبارزه می کند و عملی می کند به حکم حرص و آز و دنیا پرستی که با عقیده و ایمان خودش سازگار نیست.مجموعه آثار شهید مطهری ج 17ـ حماسه حسینی صفحه495،شهید مطهری
به نقل از سایت تبیان