اگر فردي به زيارت خانه خدا برود آيا در آخرت از آتش جهنم، نجات پيدا خواهد كرد؟

به طور كلي براي نجات از آتش جهنم بايد گفت كه اگر انسان بتواند به وظايف بندگي خود عمل كند؛ يعني واجبات الهي را بجا بياورد و از انجام كارهاي حرام پرهيز كند، خداوند او را از آتش جهنم حفظ مي كند.
اما در خصوص مسئلة رفتن به خانة خدا و انجام مناسك و اعمال حج بايد گفت: طبق رواياتي که از حضرات معصومين ـ عليهم السّلام ـ رسيده است انجام اعمال حج آثار و بركات فراواني دارد كه يكي از آنها اين است كه حج سبب نجات انسان از آتش جهنم مي شود، چون انجام اعمال حج، موجب آمرزش گناهان مي گردد و وقتي كسي گناهانش بخشيده شد از آتش جهنم نجات پيدا مي كند، در اين جا به چند نمونه از آن روايات اشاره مي شود:
1. در روايتي آمده است: كسي كه از انجام مناسك حج و يا عمره بر مي گردد، مثل كودكي است كه هرگز گناهي ندارد و معصومانه زندگي مي كند.[1]2. در حديث ديگر از امام صادق ـ عليه السّلام ـ رسيده است كه ايشان فرمودند: كمترين پاداشي كه نصيب حاجي مي شود آن است كه از آتش جهنم نجات پيدا مي كند و از گناهان همانند زماني كه از مادر متولد شده پاك مي شود.[2]3. و نيز فرموده اند: وارد كعبه شدن در حقيقت، وارد رحمت خدا شدن است و خروج از آن به معناي خروج از گناهان است.[3]4. در روايتي ديگر آمده: كسي كه بدون هيچ گونه ريا و خودنمايي و تنها براي رضاي خداوند، حج بجا آورد، خداوند گناهان او را مي آمرزد.[4]طبق اين گونه روايات معلوم مي شود كه اگر واقعاً كسي براي رضاي خداوند و بدون هيچ گونه رياكاري به خانة خدا برود و اعمال حج را به طور صحيح انجام دهد. خداوند او را از آتش جهنم نجات مي دهد. البته مشروط به آن كه بعد از رفتن به حج و توبه دوباره گناه نكند و به اعمال واجب خود عمل نمايد و از كارهاي حرام پرهيز كند.

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. امام خميني، چهل حديث، صفحات 81، 434، 441، 490، 577، نشر آثار امام ، چاپ 20، 1378 ش.
2. ناصر مكارم، تفسير نمونه، ج 19، ص 125، ج 14، ص 70، ج 2،‌ص 23، نشر دارالكتب تهران، 1378 ش.
 
پي نوشت ها:
[1] . صدوق، من لا يحضره الفقيه، قم، نشر جامعه مدرسين، بي تا، ج 2، ص 226.
[2] . مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، بيروت، نشر مؤسسة الوفا، 1403 ق، ج 96، باب 2، ص 26.
[3] . قمي، شيخ عباس، بحارالانوار، مشهد، نشر بنياد پژوهش هاي اسلامي، 1416 ق، ج 1، ص 516.
[4] . مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، ج 96، ص 24، ‌باب 2.