یکی از منابع این روایت، کتابی از قطب راوندی در قرن ششم است:
«وَ قَالَ النَّبِیُّ (ص) مَنْ سَرَّهُ أَنْ یُمَدَّ لَهُ فِی عُمُرِهِ وَ یُبْسَطَ فِی رِزْقِهِ فَلْیَصِلْ أَبَوَیْهِ فَإِنَّ صِلَتَهُمَا طَاعَةُ اللَّهِ وَ لْیَصِلْ ذَا رَحِمِهِ وَ قَالَ بِرُّ الْوَالِدَیْنِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ یُهَوِّنَانِ الْحِسَابَ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ الَّذِینَ یَصِلُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ یَخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ ثُمَّ قَالَ ص صِلُوا أَرْحَامَکُمْ وَ لَوْ بِسَلَام»؛[1]
کسى که دلش مىخواهد عمرش طولانى شود و روزىاش فراخ و گسترده گردد، باید به پدر و مادرش نیکى کند؛ چون رسیدگى به آنان! طاعت حق محسوب مىگردد. صله رحم انجام دهید. نیکی به پدر و مادر و صله رحم حساب را( در روز رستاخیز) آسان میگرداند. پس این آیه را تلاوت فرمود: «و آنان که صله کنند آنچه را خدا فرمان به صله آن داده و بترسند از پروردگارشان و نگرانند از بد حسابى». سپس فرمود: صله رحم کنید اگر چه با سلامى باشد.
«وَ قَالَ النَّبِیُّ (ص) مَنْ سَرَّهُ أَنْ یُمَدَّ لَهُ فِی عُمُرِهِ وَ یُبْسَطَ فِی رِزْقِهِ فَلْیَصِلْ أَبَوَیْهِ فَإِنَّ صِلَتَهُمَا طَاعَةُ اللَّهِ وَ لْیَصِلْ ذَا رَحِمِهِ وَ قَالَ بِرُّ الْوَالِدَیْنِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ یُهَوِّنَانِ الْحِسَابَ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ الَّذِینَ یَصِلُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ یَخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ ثُمَّ قَالَ ص صِلُوا أَرْحَامَکُمْ وَ لَوْ بِسَلَام»؛[1]
کسى که دلش مىخواهد عمرش طولانى شود و روزىاش فراخ و گسترده گردد، باید به پدر و مادرش نیکى کند؛ چون رسیدگى به آنان! طاعت حق محسوب مىگردد. صله رحم انجام دهید. نیکی به پدر و مادر و صله رحم حساب را( در روز رستاخیز) آسان میگرداند. پس این آیه را تلاوت فرمود: «و آنان که صله کنند آنچه را خدا فرمان به صله آن داده و بترسند از پروردگارشان و نگرانند از بد حسابى». سپس فرمود: صله رحم کنید اگر چه با سلامى باشد.
[1]. قطب الدین راوندى، سعید بن هبة الله، الدعوات، سلوة الحزین، النص، ص ۱۲۶- 127، انتشارات مدرسه امام مهدى(عجل الله تعالى فرجه الشریف)، قم، چاپ اول، 1407 ق.