با اين كه در بهشت جاي نگراني نيست چگونه در بهشت، ساير شهداء به مقام حضرت ابوالفضل غبطه مي خورند آيا غبطه با داخل بودن در بهشت منافات ندارد؟

از دو راه مي شود به اين سؤال جواب داد.
1. در جوامع روائي ما اين گونه نقل شده: براي حضرت ابوالفضل مقامي بس بلند و جايگاهي بسيار رفيع در پيشگاه خداوند هست كه تمام شهداء روز قيامت به آن غبطه مي خورند. در كتابهاي متعدد روائي، روايت را به اين صورت نقل نموده اند و در هيچ روايتي ندارد اين جريان در بهشت و پس از رسيدگي به حساب افراد اتفاق مي افتد شايد قبل از دخول به بهشت و متنعم شدن به انواع نعمتها اتفاق بيفتد و در عالم برزخ و يا در صحنه محشر صورت گيرد.
چون در آيات و رواياتي كه در اين مقام وارد شده تصريح دارند در بهشت غم و غصه اي وجود ندارد و هرگز جاي نگراني نيست در آيه 43 سورة اعراف خداوند منان مي فرمايد: كينه و حسد و دشمني ها را از دل آنها بر مي كنيم) يكي از بزرگترين ناراحتي انسانها در زندگي دنيا كه سرچشمه پيكارهاي وسيع اجتماعي مي شود علاوه بر خسارتهاي سنگين جاني و مالي و بر هم زدن آرامش روح، همين كينه توزي و حسد مي باشد. بهشتيان به كلي از بدبختي هاي ناشي از اين گونه صفات بر كنارند نه كينه توزي دارند و نه حسد و نه عواقب شوم اين صفات زشت، آنها با هم در نهايت دوستي و محبت و صفا و صميميت و آرامش زندگي مي كنند و همه از وضع خود راضي هستند، حتي آنها كه در مقامات پائين تري قرار دارند و نسبت به وضع كساني كه در مقام بالاتري هستند رشك و حسد نمي برند.[1]و در آيه ديگر در حالات بهشتيان مي فرمايد: سپاس و ستايش خداوند را كه اندوه و ناراحتي را از ما برطرف نمود و عوامل ناامني را از بين برد.[2]و روايتي به اين مضمون نقل شده هنگامي كه بهشتيان به سوي بهشت مي روند در بهشت درختي را مشاهده مي نمايند كه از ريشه آن دو چشمه جاري است. از يكي از آن دو چشمه مي نوشند تمام كينه و حسد از قلب آنها شسته مي شود و در چشمه ديگر خود را شستشو مي دهند طراوت و زيبائي اندام آنها آشكار مي گردد به نحوي كه بعد از آن هرگز ژوليده و رنگ پريده و دگرگون نخواهند شد.[3]جواب دوم: به فرض اين جريان غبطه خوردن در صحنه قيامت و بهشت اخروي باشد باز مشكلي پيش نمي آيد چرا كه غبطه غير از حسد است و از صفات ممدوح است. غبطه نسبت به حال ديگران كه در مقامات بالاتري هستند ناراحتي و نگراني نيست در جاي خود ثابت شده، بهشت داراي درجات متفاوتي مي باشد و به تفاوت اعمال و به تناسب خلوص و ميزان معرفت، مقامها فرق مي كند و حتي انبياء به مقام پيامبر اسلام غبطه مي خورند و آرزوي آن مقام را مي نمايند و اين ملازم با غم و غصه نيست و ناراحتي و نگراني وجود ندارد بلكه خوشحال هم هستند كه معصومين داراي رفعت مقام و علو مرتبه مي باشند با اين وجود دوست داشتند خودشان هم به اين مقام برتر مي رسيدند.
در قرآن مجيد از بهشت هاي گوناگون نام برده است.  1. جنة المأوي 2. جنة النعيم 3. جنة الخلد 4. دارالسلام 5. جنات عدن 6. جنة الفردوس[4] و… پس اساساً غبطه ملازم با رنج و ناراحتي و نگراني نيست افرادي كه بهشت مي روند از وضع خود در هر مقامي باشند راضي هستند.

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. تفسير موضوعي معاد در قرآن، آيت الله جوادي آملي، جلد 5، صفحه 348 و بعد از آن نشر اسراء.
2. تفسير نمونه جلدهاي 6، ص 175 و جلد 11، ص 77.
3. مجموعه پرسشهاي دانش جوئي، پرسش و پاسخ نهاد نمايندگي مؤلف گروه محققان، صفحه 177.
 
پي نوشت ها:
[1] . مكارم شيرازي، ناصر، تفسير نمونه، انتشارات دارالكتب الاسلاميه، جلد 6، ص 175.
[2] . فاطر/ 34.
[3] . مكارم شيرازي، ناصر، تفسير نمونه، جلد 6، صفحات 176.
[4] . كاشاني، ملافتح الله، تفسير منهج الصادقين، جلد 4، ص 29، سورة اعراف، ذيل آيه 43.