با توجه به آیاتی که شهیدان را زندگانی اعلام می‌کنند که نزد خدا روزی می‌خورند، آیا زندگی آنان در برزخ، با مردگان عادی متفاوت است؟

منظور از زنده بودن و زندگى در این آیه، همان حیات و زندگى برزخى است که ارواح پس از مرگ دارند، ولى از آن‌جا که حیات شهیدان یک حیات فوق العاده عالى و آمیخته با انواع نعمت‌هاى معنوى است – و به‌علاوه موضوع سخن، در آیه آنها هستند – تنها نام از آنها برده شده است. آنها بقدرى غرق مواهب حیات معنوى هستند که گویا زندگى سایر برزخیان در مقابل آنها چیزى نیست.
شهیدان زنده‏اند و نزد خدا بوده و روزی و ارتزاق آنان نیز عنداللهی است. مراد از این عندیت و قرب، قرب مکانتی و منزلتی است. درباره این‌که مقصود از این رزق چه رزقی است، تعابیر مختلفی شده است؛ از جمله: رزقى است که مناسب مقام آنها نزد پروردگارشان باشد، یا رزق کریمانه‌ای است که ما از آن آگاهی نداریم.