با توجه به سخن امام علی (ع) در نهج البلاغه که زنان از نظر ایمان و عقل و بخت ناقص اند، آیا نماز و روزه به تنهایی می تواند معیاری برای سنجش ایمان باشند؟

بر اساس موازین ارائه شده از جانب امامان معصوم (ع)، باید روایات مورد تردید، با قرآن انطباق داده شود و در صورت مخالفت، به مقتضای ظاهر آن عمل نگردد. از سوی دیگر، در قرآن به هیچ آیه ای که حکمی کلی در ارتباط با نقص عقل و ایمان زنان داشته باشد، برخورد نمی نماییم، بنابراین و با توجه به معیارهای حدیث شناسی، ما نیز نمی توانیم روایت فوق را در معنای ظاهری آن بپذیریم. البته نمی توانیم به طور قطعی و صد در صد اظهار داریم که این روایت دروغ است و از زبان حضرت علی (ع) صادر نشده است، بلکه یا باید آن را به نحوی توجیه نموده و یا تفسیر آن را به خودشان واگذار کنیم. از جانب دیگر، چون در گفتار و کردار پیامبران و اولیای الاهی، مواردی را مشاهده می نماییم که آنان سخنی را بر زبان آورده و یا عملی را انجام داده اند که به ظاهر، نشانگر موضوع ابهام برانگیزی بوده، اما در واقع، نکته دیگری مورد نظرشان بوده، احتمال دارد که این سخن منتسب به امیر المؤمنین (ع) را نیز یکی از همان موارد بدانیم؛ چون امکان توجیه آن به معنای دیگری غیر از آنچه در مرحله اول به ذهن متبادر می شود، نیز وجود دارد. به هر حال، از بررسی آیات و روایات، واضح است که دو جنس مرد و زن، هرچند دارای تفاوت های غیر قابل انکاری هستند، اما هر دو از یک حیثیت انسانی برخوردار بوده و راه پیشرفت علمی و ایمانی برای هر دو گروه وجود دارد و تفکری که جنس زن را پست و حقیر می شناسد، ریشه در تفکرات جاهلی داشته و مورد نکوهش شدید قرآن واقع شده است.