بی حرمتی به قرآن یا امامزاده ها

بی حرمتی به قرآن و جسارت به بزرگان و اولیاء الهی گاهی به انکار خدا و نفی رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله بر می گردد، فرد در این صورت کافر است. چون در رساله های عملیه در مورد کافر می گویند: کافر یعنی کسی که منکر خدا یا نبوت [و یا معاد: به فتوای آیت الله خویی] خاتم الانبیاء صلی الله علیه و آله نجس است. هم چنین اگر در یکی از این ها شک داشته باشد کافر است و نیز کسی که ضروری دین یعنی چیزی را که مثل نماز و روزه مسلمانان جزء دین می دانند منکر شود، چنانچه بداند آن چیز ضروری دین است و انکار آن به انکار خدا یا نبوت برگردد، نجس است. (رساله عملیه امام خمینی(ره)، مسئله 106).در مسئله دیگر می فرمایند: اگر مسلمانی به یکی از دوازده امام علیهم السلام دشنام دهد یا با آنان دشمنی داشته باشد نجس است. (همان، مسئله 110).
آیه الله مکارم شیرازی در این مورد چنین می گوید: هر گاه کسی – پناه بر خدا – به خدا یا پیامبر صلی الله علیه و آله یا یکی از امامان معصوم علیهم السلام یا فاطمه زهرا علیها السلام دشنام و ناسزا گوید یا عداوت داشته باشد کافر است (توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص 87، مسئله 110).
پس ناسزا و دشنام به امامان علیهم السلام موجب کفر می شود ولی در مورد بی حرمتی به قرآن و امام زاده ها، موجب کفر نمی شود مگر اینکه بیانگر بی اعتقادی فرد و انکار او نسبت به خدا و نبوت باشد و گرنه صرف اهانت هر چند گناهی بزرگ است ولی فرد را کافر نمی کند.