بیت الاحزان-گریه حضرت فاطمه(س)

در بقیع، اطاقی برای فاطمه زهرا ساخته شد که بیت الاحزان نام گرفت. بیت الاحزان را حضرت علی(ع) ساخت تا حضرت فاطمه راحت باشد و جای آن مشخص است. این بیت الاحزان ربطی به حدیث «فضّه» ندارد گرچه در آن حدیث هم به این اشاره شده است،(مأساة الزهرا، ج 1، ص 337). در روایات آمده است که حضرت فاطمه پس از پیامبر اسلام همیشه محزون و غمگین بود و هیچگاه نخندید و آن گاه که مریض شد در شکایت خودش به سوی خدا چنین می گفت: «یا حیّ یا قیّوم برحمتک استغیث فأغثنی ، اللهم زحزحنی عن النار و ادخلنی الجنة و الحقنی بأبی محمد صلی الله علیه و آله»؛ (بحارالانوار، ج 43، ص 217).بدیهی است اولیای خدا، براساس حکمت کارهای خود را انجام می دهند. اعلام نارضایتی و اظهار گریه حضرت فاطمه(س) از یک سو بیانگر شدت عاطفه ایشان به پیامبر(ص) و از سوی دیگر رسواگر ظلم و غصب خلافت است که هر دو نشانه کمال نفس فردی و انجام وظیفه سیاسی – اجتماعی است و از آنجا که شروع زاویه انحراف بسیار خطرناک بود. انجام چنین رفتاری به طوری که در طول تاریخ قابل حذف نباشد و برای وجدان های پاک ماندگار باشد لازم و حتی ضروری بوده است.