در زمینه حفظ حجاب ما باید دو کار می کردیم؛ یک، کار توجیهی و روشنگرانه و بیان این که واقعا حجاب از احکام محکم آیین اسلام است . در این زمینه باید از آیات و روایات بهره برداری می کردیم، به گونه ای که همه بفهمند. یعنی با زبانهای همگانی و سبک های مختلف توجیه می کردیم که رعایت حجاب برای دنیا و آخرت شما سودمند است، هم به نفع خودتان است هم به نفع خانواده و فرزندانتان. از باب نمونه به تفسیر برخی آیات سوره نور پرداخته و از نکات روانشناسی و جامعه شناسی فلسفه حجاب استفاده می کردیم و رابطه حجاب و ایمان، و پیوند حجاب و مسائل اعتقادی و نیز جایگاه حجاب را در احادیث بازگو می نمودیم و به بانوان جامعه می رساندیم که حجاب برای آنان یک مصونیت است نه محدودیت. و در دنیای امروز، آن دسته از کشورهایی که این موضوع را نادیده گرفته اند، پی آمدهای نامطلوب و نگران کننده ای دامنگیرشان گشته است و آمار و ارقام وحشتناکی در این زمینه وجود دارد که اندیشمندان آن کشورها در برخی رسانه ها مطرح کرده اند.
 
باید به وسیله صدا و سیما و با بیان مطالب مناسب در سخنرانی های گوناگون، در اجتماع زنان، روزنامه ها، مجلات و کتاب های مناسب این کار را می کردیم تا توجیه شوند که واقعا حجاب به نفعشان است. چقدر کار کردیم؟ چند تا کتاب بعد از انقلاب درباره حجاب نوشتیم که قابل عرضه به نسل جوان و روشن باشد! آیا اگر به این بسنده کنیم که بدحجابی گناه و حرام است و رعایت حجاب واجب، کافی است؟ گویا بعد از چندین سال هنوز هم کتاب «مسئله حجاب» شهید مطهری بهترین کتاب است. اگر هم کتابی نوشته شده، کم است و کار وسیع باید می کردیم که نکردیم. تلویزیون ما چه اندازه کار کرد تا برنامه هایی برای تشویق بانوان به پاسداری از حجاب تهیه کند؛ برنامه ای که هدف از آن علاقه مند کردن بانوان به رعایت حجاب باشد. در طول این مدت چند فیلم با محوریت حجاب تهیه شده است؟ مگر حجاب یکی از احکام اسلام، و این حکم برای نجات نصف مردم ایران نیست؟ مگر زنها کم بودند؟ چرا در این زمینه چندان کاری نشد؟ آیا فیلم مناسب و اثرگذاری در این موضوع هست یا نه؟ چقدر سخنرانی در نماز جمعه ها یا مجامع عمومی در این بخش شد؟ چقدر در مجلات یا روزنامه ها به زبان روز یا زبان مردم این کار را انجام دادیم؟ بسیار کم کار کردیم!
 
کار دیگر که باید انجام می دادیم، مبارزه با عواملی است که بانوان را به بدحجابی و بی حجابی تشویق می کنند. در رژیم سابق وقتی می خواستند زنها را بی حجاب کنند، به عناوین مختلف کار می کردند و با روش های گوناگون این موضوع را پی می گرفتند. مثلا عکس های زنهای بی حجاب یا بدحجاب را به صورت های گوناگون روی نعلبکی و بشقاب و ظروف دیگر، یا داروها، مجلات، روزنامه ها و همه جا پخش می کردند. همچنین در فیلم های سینمایی و تلویزیونی زنهای بازیگر بی حجاب را نشان می دادند. و تنها هدفشان این بود که حرمت حجاب شکسته شود و بدبختانه شد. به هر حال اگر زنی بخواهد حجابش را رعایت نکند، در آغاز کار برایش سخت است، اما با دیدن همین عکس ها و فیلم ها و چیزهایی که ترویج می شد و تدریجا نفوذ پیدا می کرد، دشمن این کار را انجام داد.
 

زیبایی بانوان

از سوی دیگر، بانوان به طور طبیعی دوست دارند زیبایی خودشان را جلوه دهند و نقصی هم نیست و اسلام هم منع نمی کند، بلکه می گوید: خودت را برای شوهر ظاهر کن نه دیگران! وقتی یک خانم، زن آرایش کرده ای را در جایی یا فیلمی می بیند، خوشش می آید و می گوید قشنگ است. سپس خودش هم می رود دنبال او و اگر نیز نتواند کاملا مثل او شود شبیه او می شود. اگر نتواند بی حجاب شود، بدحجاب می شود. دشمنان با این شیوه ها کار می کردند و همین راه پیروزی آنها بود. البته در همان دوران نیز وقتی از فقها می پرسیدند: نگاه کردن به عکس زن بی حجاب حرام است یا نه؟ میگفتند: اگر نظر ریبه نباشد حرام نیست. اگر مثلا تصویر زن مکشفهای در فیلم، سینما یا جایی ظاهر می شد، مخصوصا اگر کافر و از کشورهای کفر بود، میگفتند: از نظر فقهی حرام نیست، مگر اینکه ریبه و نگاه شهوت آمیزی در کار باشد. در حالی که نگاه بدون قصد شهوت اگر چه حرام نیست، اثر روحی را قطعا در پی دارد. زن طبیعتا تحت تاثیر قرار میگیرد و جوان هم همین طور! مگر هر چیزی را که حرام نباشد باید آزاد گذاشت؟ این مسائل بدآموزی دارد و با هر چیزی که بدآموزی دارد باید برخورد مناسب صورت پذیرد.
 
بعد از پیروزی انقلاب باید با این عوامل مبارزه می کردیم، البته مبارزه ؛ کردیم و خیلی هم خوب بود و دیگر در مجلات و روزنامه های ما آن مسائل وجود نداشت. از یک نظر در واقع بسیار کار شد، به گونه ای که اکنون مجلات ما در دنیا نظیر ندارد. مجلات در کشورهای دیگر به مراتب بدترند. نشریات، صدا و سیما، فیلم ها حتی سینماهای ما – آن طور که نقل می کنند – نوعا خوب است، اما وقتی در پاره ای موارد بدحجابی مشاهده شود، آه و ناله می کنیم، در حالی که هیچ کار لازم و گسترده فرهنگی نکرده ایم و با عوامل بدحجابی مبارزه ریشه ای و شایسته ای انجام نداده ایم. آنگاه توقع داریم همه خانم های با حجاب را صد در صد رعایت کنند و بدحجابی دیده نشود!
 
برای رسیدن به این مهم، باید کار فرهنگی بیشتر و مناسب تری انجام دهیم. البته امر به معروف و نهی از منکر جای خودش هست، ولی این کار فرهنگی نیز ضرورت دارد، لذا ما تقصیر داریم، وگرنه بانوان جامعه ما قابل این اند که توجیه شوند و عمل بکنند.
 
منبع: مهم ترین واجب فراموش شده: امر به معروف و نهی از منکر، آیة الله ابراهیم امینی، صص114-110، مؤسسه بوستان کتاب (مرکز چاپ و نشر دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم)،قم، چاپ دوم، ۱۳۹۲