«حسین بن منصور بیضاوی» از سران صوفیه است که با جُنید بغدادی معاصر بوده است. صوفیان به وی ارادتی بسیار دارند و او را دارای مکاشفات کرامات می دانند. سخنانی غریب به او نسبت داده اند سخنان و ادعاهای او موجب شد تا در سال 307ق. حامدبن عبّاس وزیر مقتدر عبّاسی به حکم علمای عصر، دستور دهد وی را هزار تازیانه زنند و دست و پایش را ببرند و جسدش را در آتش بسوزانندو خاکسترش را در دجله ریزند.