فتوای مراجع تقلید در مسائل فقهی، مستند به آیات قرآن، روایات معتبر معصومین (ع) و قواعد فقهی و اصولی است. در این راستا و در ارتباط با نماز و روزه مسافر، با آنکه در بسیاری از روایات به معیار “یک روز راه(طلوع تا غروب آفتاب)” اشاره شده و اکثر فقها و مراجع نیز این معیار را پذیرفته اند، اما گروهی از آنان، مسافت یک روز را همان هشت فرسخ یا 45 کیلو متری می دانند که در پاره ای از روایات بدان تصریح شده است و به همین دلیل، تفاوتی بین زمانها و وسایل نقلیه مختلف نگذاشته اند. بنابر دیدگاه این دسته از فقیهان، هر شخصی که چهار فرسخ یا 22.5 کیلومتر از وطن خود سفر کند، نمازش شکسته و روزه اش ساقط می شود. اما فقیهان دیگری نیز وجود دارند که با استنباط متفاوتی از روایات، معتقدند که “مقدار مسافت طی شده در یک روز با وسیله متعارف و عمومی” که امروزه “اتوبوس” است، معیار نهایی برای تعیین مسافت شرعی است که طبق این نظریه، در زمان حاضر، دور شدن 350 کیلومتر از وطن، موجب شکسته شدن نماز و افطار روزه می شود.