خروج زن از خانه در ايّام عدّه

شيخ صدوق & نقل مي کند:
محمّد بن حسن صفّار قمي نامه اي به امام حسن عسکري × نوشت و از او درباره زني که شوهرش مرده و او در عدّه وفات شوهر خويش است، از طرفي نيازمند است و کسي ندارد که خرجي او را بدهد و براي مردم کار مي کند، آيا براي او جايز است که در ايّام عدّه از خانه خارج شود و کار کند و براي کار و نيازي که دارد، شب را بيرون از خانه بگذراند؟
گويد: حضرت × نوشت:
لَا بَأْسَ بِذَلِکَ، إِنْ شَاءَ اللهُ.
«اشکال ندارد، إن شاء الله».[1] نيز گويد: محمّد بن حسن صفّار به امام حسن عسکري × نامه نوشت، درباره زني که شوهرش او را طلاق داده و نفقه دوران عدّه را نداده است و آن زن هم نيازمند است، آيا جايز است خارج شود و شب بيرون از خانه اش براي کار و نياز بماند؟
حضرت × نوشت:
لَا بَأْسَ بِذَلِکَ إِذَا عَلِمَ اللهُ الصِّحَّةَ مِنْهَا.
«اشکال ندارد، وقتي که خداوند درستي او را بداند».[2]