تعريف و تمجيد و بازگويي نکات مثبت خود، خودستايي ست، عملي قبيح است که از نتايج عجب است. عجب عبارت است از اينکه آدمي خود را بزرگ شمارد به جهت کمالي که در خود بيند، خواه آن کمال را داشته باشد يا نداشته باشد.
«بدترين و ناپسندترين گفتارهاي درست، خودستايي است.»
حضرت علي (ع) غرور الحکم
هر صفتي که داشته باشيم، نعمتي است از خدا و او کرامت فرموده و بايد به درگاه خدا شاکر بود، چرا که هر وقت بخواهد مي گيرد.
اگر صفات پسنديده را از فيض و لطف خدا بدانيم نه از استحاقي که خود داريم، عجب نخواهد بود.
خداوند عالم به داوود (ع) وحي کرد که: « مژده ده گناهکاران را و بترسان صديقان را.» عرض کرد:« چگونه عاصيان را مژده دهم و مطيعان را بترسانم؟» فرمود:« عاصيان را مژده ده که من توبه را قبول و گناه را عفو مي کنم و صديقان را بترسان که به اعمال خود عجب نکنند که هيچ بنده يي نيست که من با او محاسبه کنم، مگر اينکه هلاک مي شود.»
اصول کافي، ج2، ص 314
هر که حقيقت خود را بشناسد و به قصور و نقصاني که لازمه ي ذات انساني است برخورد، ديگر زبان به مدح خود نمي گشايد. علاوه بر آن خودستايي امري است در نظر همه ي مردم قبيح و هر که خودستايي کند در نظر بي وقع و بي مقدار، پست و بي اعتبار مي شود.
«هر کس خويشتن را ستايش کند، در حقيقت به رنج و قرباني کردن خود دست يازيده است.»
حضرت علي (ع)، غرور الحکم
بهتر است هر سخني که مي خواهيم بگوييم در آن تأمل کنيم که متضمن خودستايي نباشد.
به چشم کسان در نيايد کسي
که از خود بزرگي نمايد بسي

مگو تا بگويند مدحت هزار
چو خود گفتي از کس توقع مدار

تو آنگه شوي پيش مردم عزيز
که مر خويشتن را نگيري به چيز
معراج السعاده
حضرت امام محمد باقر (ع) فرمودند:« دو نفر داخل مسجد شدند، يکي عابد و ديگري فاسق. چون از مسجد بيرون رفتند، فاسق از جمله صديقان بود و عابد از جمله فاسقان و سبب آن بود که عابد داخل مسجد شد و به عبادت خود مي باليد و در اين فکر بود و فاسق در پشيماني از گناه و استغفار بود.»
بحار الانوار، ج72، ص 311
منبع: 7 روز زندگي- ش 87