«دانستن به آموختن نیست» و «رستگاری جز با طاعت‏ به دست نمی‌آید و طاعت پیرو دانستن است و دانستن با آموختن به دست می‌آید». این هر دو عبارت یاد شده، ترجمه‌ای از دو روایت‌اند. آیا محتوای آنها با یکدیگر ناهمخوان نیست؟!

اگرچه روایت اول در ظاهر با بخش پایانی روایت دوم ناهمخوان به نظر می‌رسد، اما در واقع این‌گونه نیست.
توضیح مطلب آن‌که روایتی که می‌گوید «لیس العلم بالتّعلم»،[1] و یا «دانش به آموختن نیست» به حقیقت علم و دانش اشاره دارد، و آن نوری است که خداوند در دل انسان‌های خاصی قرار می‌دهد: «الْعِلْمُ‏ نُورٌ یَقْذِفُهُ اللَّهُ فِی قَلْبِ مَنْ یَشَاء»؛[2] علم، نوری است که خدا آن‌را در دل هرکس می‌‌خواهد می‌‌اندازد.
در نگاهی دیگر معنای روایت آن است که نباید مسیر دانش را تنها به یک راه و آن هم آموختن از دیگران منحصر کرد؛ بلکه دانش، لطفی الهی است که ممکن است از راه‌ عادی آموزش به دست آید، ممکن است از راه‌های معمول دیگری؛ مانند دیدن، شنیدن و … حاصل شود،[3] و نیز ممکن است از راه‌های غیر معمولی؛ مانند وحی، الهام و مکاشفه نیز دانش‌هایی را به دست آورد.
اما روایت دوم که می‌گوید: «لَا نَجَاةَ إِلَّا بِالطَّاعَةِ وَ الطَّاعَةُ بِالْعِلْمِ وَ الْعِلْمُ بِالتَّعَلُّم‏»،[4] به مسیر عادی کسب دانش می‌پردازد که از راه آموختن است و هیچ فردی نمی‌تواند منکر تأثیرگذاری آن در کسب دانش باشد.
بر این اساس و با توجه به این‌که دو روایت موجود در پرسش، در بیان دو موضوع جداگانه می‌باشند، ناهمخوانی بین آن دو وجود ندارد.