خیر، عادت اشراف عرب این بود که بچه شیرخوار را به دایه هایی که در بادیه ها زندگی می کردند می سپردند و از این کار چهار هدف داشتند:
1. بدن بچه سالمتر و صحیح تر رشد بکند.
2. زبانش فصیحتر و رساتر بشود.
3. دلش قویتر و نیرومندتر بشود.
4. فکرش صاف و روشنتر بشود.( الصحیح من سیره النبی(ص)، جزء اول ص 81، چاپ جامعه مدرسین، در سه مجلد و هر مجلد در سه جزء، چاپ دوم)
محمد حسین هیکل می گوید:
عادت اشراف این بود که شیرخوار را به دایه می سپردند.(حیاه محمد، ص 70، چاپ قاهره و افست ایران)
آیه ا… سبحانی می گوید:
رسم اشراف عرب این بود که فرزندان خود را به دایه ها می سپردند، دایه هایی که معمولا در بیرون شهر زندگی می کردند تا آنها را در هوای صحرا پرورش بدهند و ضمنا از بیماری وبای شهر مکه که خطر آن برای نوزادان بیشتر بود، مصون بمانند و زبان عربی را در یک منطقه دست نخورده فرا گیرند.(فروغ ابدیت ج 1، ص128، چاپ اول قبل از انقلاب)
1. بدن بچه سالمتر و صحیح تر رشد بکند.
2. زبانش فصیحتر و رساتر بشود.
3. دلش قویتر و نیرومندتر بشود.
4. فکرش صاف و روشنتر بشود.( الصحیح من سیره النبی(ص)، جزء اول ص 81، چاپ جامعه مدرسین، در سه مجلد و هر مجلد در سه جزء، چاپ دوم)
محمد حسین هیکل می گوید:
عادت اشراف این بود که شیرخوار را به دایه می سپردند.(حیاه محمد، ص 70، چاپ قاهره و افست ایران)
آیه ا… سبحانی می گوید:
رسم اشراف عرب این بود که فرزندان خود را به دایه ها می سپردند، دایه هایی که معمولا در بیرون شهر زندگی می کردند تا آنها را در هوای صحرا پرورش بدهند و ضمنا از بیماری وبای شهر مکه که خطر آن برای نوزادان بیشتر بود، مصون بمانند و زبان عربی را در یک منطقه دست نخورده فرا گیرند.(فروغ ابدیت ج 1، ص128، چاپ اول قبل از انقلاب)