در تفسیر تسنیم به مقام ثبوت قرآن و مقام اثبات آن اشاره شده است. تفاوت این دو مقام چیست؟

مقام ثبوت قرآن، به معنای حجیت نفسی خود قرآن است که این کتاب مقدس بر اساس آن، در واقع و به خودی خود حجت به شمار می آید، اما مقام اثبات قرآن بدان معنا است که علاوه بر این حجیت نفسی، قرآن کریم این قابلیت را دارد که اثبات کننده متون دیگر و عقاید مختلف بوده و معیاری برای سنجش و ارزیابی آنان قرار گیرد. روشن است که اوصافی از قبیل مصون بودن از تحریف، حجیت ظاهر و …، ناظر به همین مقام است؛ پس می توان گفت اگر قرآن در مقام اثبات حجت نبود و با آن نمی شد متون دیگر را مورد ارزیابی قرار داد؛ مصون ماندن قرآن از تحریف یا حجیت ظاهرش چه معنایی می توانست داشته باشد؟!