در حـالات حـضـرت امـیـرمـومنان علی علیه السلام می خوانیم که یک وقت در موقع نمازآن قدر مستغرق در عبادت و توجه به خدا بود که پیکان از پای مبارکش بیرون آوردند و متوجه نشد, ولی در حالات آن حضرت می خوانیم که روزی در حال نماز توجه به حال فقیر و سائل نمود و انگشتر به او بخشید ; این دو حالت چگونه با هم جمع می شوند؟

بـایـد تـوجـه داشـت کـه مـیان خارج کردن پیکان از بدن و بخشیدن انگشتر به فقیر تفاوت بـسـیـاری است ; زیرا خارج کردن پیکان از بدن صرفا جنبه شخصی و جسمی دارد و از مقام توجه کامل به خداوند و استغراق در ذات او دور است . ولی توجه به حال بنده فقیر و محرومی که در مسجد پیغمبر اسلام صلی اللّه علیه وآله و سلم ناله مظلومانه سر داده و استرحام می کند , یک عمل خدایی و قربی است وبا توجه به خدا تناسب دارد . در حـقـیـقـت او توجه به خود نداشت , زیرا توجه به حال بینوا توجه به خود نیست ,بلکه توجه به خـداسـت بـه عـبـارت دیـگـر : کـمـک به خلق خدا و مستمندان و فقیران خود یکی از عبادات بـزرگ اسـت و با نماز که آن هم عبادتی است بس بزرگ سنخیت کامل دارد ; بنابر این جای تعجب نـیـسـت کـه نـالـه سوزان و نافذ آن فقیر محروم و استرحام او در برابرمسلمانان , دل آگاه علی عـلیه السلام را هنگام نماز متوجه خود سازد و در ضمن آن عبادت , عبادت دیگری که هر دو برای خـدا و جـلـب خـشنودی او بوده است انجام دهد ;حتی این عمل بقدری شایسته و ارزنده بود که آیه ای درباره آن نازل گردید. پاسخ به پرسشهای مذهبی، مکارم شیرازی – ناصر و جعفر سبحانی 1 – سوره مائده , آیه 55 .