در رابطه با دوران شيرخوارگي و طفوليت پيامبر مكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ اطلاعاتي بيان نماييد؟

پيامبر اكرم محمد مصطفي ـ صلّي الله عليه و آله ـ در روز جمعه 17 ربيع الاوّل سال عام الفيل(570 ميلادي) از وجود مادري مهربان بنام «آمنه» به دنيا آمد و پدر بزرگوارش عبدالله بود که قبل از ولادت فرزندش در بازگشت از سفر تجارتي شام در يثرب مريض شد و در آنجا از دنيا رفت.[1]بعد از تولّد آن حضرت سرپرستي وي را عبدالمطلب جد بزرگوارش به عهده گرفت. محمد(ص) تنها 3 روز از مادر خود شير خورد و پس از آن تا چهار ماه از كنيز ابولهب به نام «ثويبه»، كه قبل از آن حمزه عموي پيامبر را نيز شير داده بود، شير خورد. رسم اشراف و بزرگان عرب اين بود كه فرزندان خود را به دايه­ها، که از قبائل بيابان نشين بودند، مي سپردند تا كودكانشان از فضاي آلوده يکجانشيني خصوصا در مکه که محل رفت و آمد حاجيان بود دور نگه دارند و در هواي سالم صحرا پرورش يابند ضمن آنکه با زبان عربي فصيح، که در زندگي صحرانشيني خود از نفوذ لغات و لهجه­هاي غير فصيح مصون بود، آشنا شوند. بعد از چهار ماه که از تولّد محمد(ص) سپري شده بود دايگان قبيلة بني سعد به مكّه آمدند در اين ميان «حليمه» دختر ابي ذويب تنها زني بود كه محمد(ص) از او شير خورد. عبدالمطلب وقتي با حليمه و نام قبيله او آشنا شد از اين اتفاق خوشحال گرديد و گفت: آفرين آفرين دو خوي پسنديده و دو خصلت شايسته، يكي سعادت و ديگري بردباري در تو وجود دارد.
حليمه داية مهربان پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ پنج سال از وي محافظت كرد، و در تربيت و پرورش او كوشيد در طي اين مدت زبان عربي فصيح را آموخت، كه بعدها آن حضرت به اين افتخار مي كرد. سپس «حليمه» او را به مكه آورد و از اين پس محمد(ص) در کنار مادر خود و تحت سرپرستي جد بزرگوارش قرار گرفت[2]، در شش سالگي آن حضرت همراه مادرش در اوّلين سفر بجهت زيارت قبر پدر و ديدار با خانواده مادري خود راه يثرب را در پيش گرفت اما در بازگشت از اين سفر مادر خود را در محلي به نام «أبْواء» از دست داد. هنوز تلخي يتيمي در كام آن حضرت باقي بود و هشت بهار بيشتر از عمر شريفش نگذشته بود كه سرپرست و جد بزرگوارش (عبدالمطلب) را نيز از دست داد.
عبدالمطلب در هنگام مرگ سرپرستي محمد را به ابوطالب که به نيكوكاري شهره بود، سپرد.  ابوطالب هيچ وقت حمايت­ها و دلسوزي­هاي خود را از برادر زادة خود دريغ نكرد به طوري كه هيچ وقت حاضر نبود او را غمگين ببيند. از اين رو هنگامي كه «ابوطالب» تصميم گرفت در سفر تجاري خود به سوي شام محمد را در مکه بگذارد سيماي غمگين محمد(ص) طوفاني از احساسات در دل ابوطالب پديد آورد به گونه اي كه ناچار شد محمّد ـ صلّي الله عليه و آله ـ را همراه خود ببرد.[3]

معرفي منبع جهت مطالعه بيشتر:
1ـ فروغ ابديت، نويسنده: جعفر سبحاني، مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامي، چاپ هشتم.

پي نوشت ها:
[1] . سبحاني، جعفر، فروغ ابديت، قم، مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامي، چاپ هشتم، ص154.
[2] . سيرة ابن هشام، بيروت، دارالكتاب العربي، ج1، ص167.
[3] . فروغ ابديت، همان، ص172.