با توجه به روایاتی که ذیل آیه شریفه آمده است، مراد از این سخن، آن است که بهشتیان بعد از هر اتفاق، سخن و لذتی که از ناحیه خداوند به آنان می رسد، پایان کلامشان حمد خدا است به جهت نعمت هایی که خداوند به آنها داده است و معنای آیه این نیست که، در وقت پایان حضورشان در بهشت حمد خداوند می کنند.