«چرا بايد دعا کرد؟ دعا چگونه مي‌تواند موجب سلامت جسم و روان ما شود؟» در پاسخ به اين سوال، بايد از ريشه‌هاي دعا شروع به بحث کرد. دعا کردن و حاجت خواستن در جان انسان‌ها ريشه دارد و زاييده نيازمندي‌هاي گوناگون آدميان در زندگي روزمره است.
دعا، زاييده عشق آدمي به محبوب ازلي و برقراري ارتباط و امکان گفتمان بي‌پرده با قادر مطلقي است که خالق تمامي کمال‌ها و زيبايي‌ها است، هر چند که حاجت و گرفتاري هم در ميان نباشد.
دعا بهانه‌اي براي رازگويي و تجربه بسيار زيباي مواجهه وجودي با خداوند و اتصال به درياي بي‌کران رحمت الهي است وگرنه حاجت‌ها بهانه‌هايي بسيار کوچک در اين عرصه هستند. دعا با اين رويکرد مي‌تواند نقش اساسي در بهداشت و سلامت فرد و حتي جامعه ايفا کند. از اين منظر است که دعا و عبادت جايگاه رفيعي در ميان همه فيلسوفان، عارفان و بسياري از روان‌شناسان بزرگ معاصر دارد.
به قول «پاندر»، دعا والاترين شکل انرژي جهان را آزاد مي‌کند، يعني شما را به قدرت خداوندي که اصل و منشا شماست، متصل مي‌کند. وقتي اين‌چنين مي‌شود؛ دعا، شما را به حرکت درمي‌آورد.

انرژي و نيرويي که از طريق دعا کردن به دست مي‌آوريم به ما کمک مي‌کند تا احساسات منفي درمانده‌کننده خود را دور بريزيم و با عزمي راسخ بر مشکلات غلبه کنيم. وقتي که تلاش‌ها و تدبيرهاي انساني ما در حل مسايل و رسيدن به هدف‌هايمان به بن‌بست مي‌‌رسد، دعا کردن، به خدا اعتماد نمودن و مدد جستن از او همچون معجزه و امدادي غيبي ما را از انرژي مثبت پر مي‌کند و به دادمان مي‌رسد.
در کتابي که به تازگي توسط انجمن روان‌شناسي آمريکا به چاپ ر سيده است نوعي راهبرد معنوي را براي استفاده در مشاوره و روان درماني مطرح کردند. آنان فهرست کلي مداخله‌هايي را مطرح مي‌کنند که مي‌تواند در روان‌درماني مطلوب‌تر مراجعان موثر باشد. دعا کردن براي مراجعان و ترغيب آنان به دعا کردن، بحث در مورد مسايل الهي، استفاده از نوشته‌هاي کتاب‌هاي مقدس در امور درمان، ترغيب مراجعان به بخشش و ايثار، کمک به مراجعان براي هماهنگ بودن با ارزش‌هاي معنوي، مشاوره با رهبران ديني و استفاده از کتاب‌هاي درماني مذهبي، از جمله مداخله‌هايي است که در اين فهرست ارايه شده است.
خلاصه اينکه دعا را نبايد به ناله‌هاي سالخوردگان ناکام يا دنياخواهان طمع‌ورز پرتوقع و يا نيازمندان گرفتار محدود کرد، بلکه بايد از دعاي دانايان و صالحان، عارفان و مشتاقان و به ويژه دعاي جوانان سخن گفت که بسيار برتر است و عنايت و لطف خداوندي را به خود جلب مي‌کند.

دعا استرس را کم مي‌کند
 

دعا يک رفتار معنوي است و انسان در دنياي مادي امروز به کرات دارد تجربه مي‌کند که به بن‌بست مي‌رسد و نمي‌تواند مسايل را با جنبه‌هاي مادي حل کند.
خلاء در زندگي مادي بسيار زياد است و معنويت مي‌‌تواند در اين بين کمک‌کننده باشد. وقتي انسان‌ها دچار مشکلاتي مي‌شوند که پاسخي براي آن ندارند، معنويت جوابگو است و مراسم و مناسک معنوي و انواع دعاها که مخصوصا در دين ما از سوي امامان نهادينه شده است مي‌تواند کمک‌کننده باشد. انسان‌ها در دنيا دچار مشکلاتي مي‌شوند که پاسخي براي آن نمي‌يابند اما معنويت جوابگوي آنهاست و آنها را از بي‌تابي‌ نجات داده و سبب آرامش‌شان مي‌شود.
در واقع دعا دارويي است براي انواع مشکلات که رويکردي غيرزيستي و معنوي براي نگهداري روح دارد. آرامش و ايمان داشتن و اينکه فرد حس کند پشتيباني دارد و رها شده نيست و بتواند به خدا تکيه کند بسيار مهم است. افراد داراي حامي استرس کمتري داشته و از نظر جسمي و روحي سالم‌ترند. حمايت، سبب کاهش استرس و تحمل بيشتر ناملايمات زندگي شده و مانع از بروز بيماري‌هاي قلبي مغزي، سرطان‌ها و انواع بيماري‌هاي ايمني مي‌شود. يک فرد وقتي به کمک دعا به پشتيبان بزرگي چون خدا توسل مي‌شود، احساس تنهايي کمتري کرده و راحت‌تر با ناملايمات و مشکلات، غم و ترس، حق‌کشي و محروميت‌ها کنار مي‌آيد. اعتماد به جهان اخروي و انجام دعا به معني عميق کلمه مي‌تواند سبب کاهش شديد استرس و غم شود.
انسان هوشمند به خالق هستي رومي کند که تعيين‌کننده سرنوشت اوست. در رابطه با دعاهاي دسته‌‌جمعي مي‌بينيم که حتي در اديان غيرآسماني مثل اديان موجود در تبت يا چين و يوگا دعا مي‌کنند يا کارهايي که در اويش انجام مي‌دهند. انسان‌ها وقتي مستأصل شده و ترس پيدا مي‌کنند چون چاره ديگري نمي‌يابند براي آرام کردن خود روبه دعا مي‌آورند. چون انسان از نظر اجتماعي در گروه تحت تاثير جمع قرار مي‌گيرد. در کل دعاهاي دسته‌‌جمعي براي افراد برون‌گرا و افرادي که تحت تاثير ديگران قرار مي‌گيرند و با دعا در گروه ايمان آنها قوي‌تر مي‌شود، موثر است اما در کل دعاهاي فردي مخصوصا براي افراد درون‌گرا مفيد و موثرتر و بهتر است.
منبع: http://www.salamat.com