ذکر رکوع

برای درک معنای «سبحان ربی العظیم و بحمده» و نیز «ربی الاعلی» ابتدا باید معنای ظاهری این جملات برای ما روشن شود. «سبحان اللَّه» ؛ یعنی، تنزیه می کنم خدا را از هرگونه نقص و عیب در حالی که به حمد او اشتغال دارم. اما چگونه به عمق معنای تسبیح و تحمید برسیم. اگر با دیدگاه باز در «صنع الهی» سپری بکنیم، این حقیقت را درخواهیم یافت که خالق این موجودات زیبا و دقیق، هیچ ناتوانی و نقصی ندارد؛ حال این سیر چه در بال های یک پروانه باشد و یا مطالعه احوال ستارگان و کهکشان ها و هزاران هزار پدیده شگفت آور دیگر… . توجه به این حقیقت و دریافت آن، آدمی را وامی دارد تا لب به ستایش خدای هستی بگشاید و او را به عظمت و علوّ و برتری یاد کند و با ستایش بر زیبایی ها و کمالاتش، او را بستاید و حمد کند. بنابراین درک معنای تسبیح و تحمید و عظمت و علو پروردگار، نیازمند تفکّر منطقی و دقیق در احوال موجودات است و اگر آدمی قدری تنبه پیدا کند. هر روز و هر لحظه خواهد گفت: «سبحان اللَّه والحمدللَّه و…».