دعوت و خواندن خدای تعالی را به اسمای او و توسّل به آن اسماء، محتمل است که مراد، خواندن باشد به اسمای ملفوظی؛ مثل رحمان و رحیم و کریم و سایر اسمای رحمت از برای انجاح مقاصد دنیوی و وسعت در رزق و مثل قهّار و جبّار از برای اهلاک اعداء و مثل حیّ و قیّوم و عالم و هادی از برای حیات قلوب و افاضه ی علوم، چنان چه در کتاب عزیز می فرماید:
(قل ادعوا الله أو ادعوا الرّحمن أیّاً ما تدعوا فله الأسماء الحسنی) (1) و تحقیق آن است که مراد، خواندن خدای متعالی است با توسّل به محمّد و آل محمد (علیهم السلام)، چنان چه در أخبار صحیحه ی معتبر وارد شده:
نحن أسماء الله الّتی یدعا بها، و من دعا الله بنا أُجیب؛ (2) لأنّهم أبواب الله الّتی منه یؤتی، و أُمناء الرحمان الّذین یشفعّون إذا شفعوا، و قد أمرالله تعالی أن یؤتی البیوت من أبوابها.
و قد ورد أیضاً فی آداب الدعا و أسباب الاستجابه: الابتداء بالصّلوات علی محمد و آله و الانتهاء بالصّلوات» (3) (صلوات الله و سلام ملائکته و جمیع عباده علیهم اجمعین).

پی نوشت ها :

1.اسراء (17)، آیه ی 110.
2.این روایت در منابع روایی یافت نشد، ولی در بحرالمعارف، ج 2، ص 568، از امیرالمؤمنین (علیه السلام) نقل نموده: «أنا أسماءالله الحسنی الّتی أمر أن یدعا بها».
3.ر.ک: عدة الداعی: «الباب الرابع» ص 162 ــ167؛ بحارالأنوار، ج 94، ص 1.

منبع: دهکردی اصفهانی، سید ابوالقاسم، (1234)؛ جلالی دهکردی، مجید، (1348)، لمعات در شرح دعای سمات، قم: بوستان کتاب، 1385، چاپ سوم.