ستاریت خداوند و آیه «یوم تبلی السرائر»

به نظر نمى رسد که روایت خاصى باشد که به مکتوم بودن اعمال در قیامت اشاره کند؛ بلکه روایات اشاره دارند که خداوند با لطف خود، اعمال زشت ما را در دنیا مى پوشاند. در قیامت، اعمال و رفتار زشت مؤمنان را – که آنها را با آب توبه و مغفرت شسته و پاک شده اند – مى پوشاند. مى فرماید: (فسیرى الله عملکم و رسوله و المومنون)؛توبه (9)، آیه 11. «به زودى در قیامت خداوند و رسولش و مؤمنان عمل شما را خواهند دید». همچنین مى فرماید: (یوم نبعث فى کل امه شهیداً علیهم من انفسهم)؛حاقه (69)، آیه، 18. و نیز مى فرماید: (یومئذ تعرضون لاتخفى منکم خافیه)؛ «در آن روز همگى به پیشگاه خدا عرضه مى شوید و چیزى از کارهاى شما مخفى نمى ماند». این آیات تصریح دارند که تنها اعمال مخفیانه انسان ها، بلکه صفات، روحیات، خلقیات و نیت ها همه بر ملا مى گردد و این حادثه عظیم است. آرى قیامت ظرف ظهور حقیقت است و آن روز، روز رسوایى بزرگ بدکاران و سربلندى بى نظیر مؤمنان است و مؤمنان در آن روز با غفران الهى – که همان پوشیدان رفتار ناشایست ایشان است – روبه رو مى شوند. اما این امر ممکن نیست، مگر اینکه مؤمنان با کردار شایسته و توبه زمینه را مهیا کرده باشند. آرى آنجا عرضه ظهور و بروز تمام اسرار مکتوم بندگان است؛ بلکه در قیامت موقف ها و مقاماتى است که نه نیاز به سوال دارد و نه جدال و گفت و گو، تنها وضع حال حکایت از همه چیز مى کند.تفسیر نمونه، ج 24، ص 455. آن کسى که حقیقت و باطنش رو به سوى حق دارد، در پناه حق است و حق او را مى پوشاند و از هر گزندى آسوده است و آن کسى که حقیقت و باطنش رو به سوى باطل دارد، همه زشتى هایش آشکار مى شود و این معناى آشکار شدن صفات نهانى – باطن – هر فرد است.