شرح کوتاه:

سال نهم هجرت، گروه گروه از کافران وارد مدينه شده و به حضور پيامبر اسلام (صلي الله عليه و آله) مي آمدند و مسلمانان مي شدند، از جمله گروه طايفه ثقيف، از طائف، به مدينه وارد شدند و به محضر رسول اکرم (صلي الله عليه و آله) آمده و به گفتگو پرداختند.
پيامبر (صلي الله عليه و آله) به آنها فرمود: «يکي از دستورهاي اسلام، نماز است، نماز بخوانيد».
آنها گفتند: «ما خم نمي شويم، و اين کار براي ما عار و ننگ است»، و بدين ترتيب پيشنهاد کردند که دستور نماز برداشته شود.
پيامبر (صلي الله عليه و آله) به آنها فرمود: لاخير في دين ليس فيه رکوع و لا سجود: «ديني که در آن، رکوع و سجده نباشد، خيري در آن نيست.»
به نقل بعضي از مفسران در اين هنگام آيه فوق (مرسلات-48) در ردّ آنها نازل گرديد.(1)

پي نوشت:

1- مجمع البيان، ج10، ص419- تفسير مراغي، ج29، ص190.

منبع: کتاب نماز از ديدگاه قرآن و عترت
/خ