سلام به همکلاسی-سلام به نامحرم

انسان در روابط اجتماعی رشد می کند، منتهی باید به گونه ای این روابط را تنظیم نماید که آسیبی نبیند وگر نه نقض غرض می شود و نتیجه عکس خواهد داد، بنابراین از نظر اسلام، به طور کلی روابط با نامحرم تا آنجا که به شکستن حریم احکام الهی منجر نشود, اشکالی ندارد، مانند گفتگو و نگاه های متعارف بدون قصد لذت و ریبه , اما با این حال, لازم است در برخورد و گفتگوها, هنجارهای شرعی زیر رعایت شود: 1- از گفتگوهای تحریک کننده پرهیز شود.
2- از نگاه های آلوده و شهوانی خودداری شود.
3- حجاب شرعی رعایت شود.
4- قصد تلذذ و ریبه در کار نباشد.
5- دو نفر نامحرم در محیط بسته , تنها نمانند. بنابراین , سعی شود خود را عادت دهید که :
الف. در صحبت با نامحرم به او نگاه نکنید ب. در همه حال , خدا را ناظر بر اعمال و رفتار خود بدانید و عفت و حیا را فراموش نکنید.
در مورد سلام کردن به نامحرم به نظر همه مراجع اگر بدون قصد لذت و ترس افتادن به حرام باشد، اشکال ندارد.العروة الوثقى، ج 2، النکاح، م 39 و 41.
اما به دلایلى چند چنین کارى ـ به ویژه ازسوى دختران جوان ـ پسندیده نیست؛ زیرا آن افرادى که قلبشان بیمار است تلقى نادرست از این سلام پیدا مى کنند و فکر مى کنند شخص سلام کننده آمادگى خود را براى ایجاد رابطه اعلام مى دارد. چنین برخورد و تصورنادرست چه بسا زمینه و موجب مزاحمت را فراهم مى سازد. اصولاً شرع مقدس اسلام به زنان با ایمان توصیه مى کند بدون ضرورت و دلیل منطقى از ارتباط و سخن گفتن غیر ضرورى با نامحرمان اجتناب نمایند که براى پاکى قلب آنان و دیگر افراد بهتر است.
آنچه به طور معمول پسندیده است، سلام به استاد و یا اقوام و خویشان مى باشد ولى سلام به همکلاسى نامحرم ممکن است زمینه هایى را فراهم کند و انحرافاتى را پدید آورد. ازاین رو اگر چه دانشجویان، قشر فرهیخته و برگزیده جامعه مى باشند. اما شیوه بزرگان و حتى معصومان رعایت حریم ها و دورى از زمینه هاست. چنان که در داستان حضرت موسى(ع) مى خوانیم: آن هنگام که دختر شعیب حضرت موسى را به سوى منزل راهنمایى مى کرد موسى تصمیم گرفت جلوتر راه برود تا پشت سر آنان قرار نگیرد.
بنابر این در محیط هاى جمعى سلام بر جمع مانعى ندارد، ولى بهتر است از سلام هاى خصوصى، که نوعا زمینه ساز فتنهاست، اجتناب شود. از امیرالمؤمنین(ع) روایت شده است که فرمودند: «من به زن جوان سلام نمى کنم؛ زیرا مى ترسم درقلبم چیزى خلجان کند که مطلوب پروردگار نیست». رعایت این نوع رفتار از سوی پسر و دختر شایسته و بایسته است.و می تواند بعنوان فرهنگ اسلامی وحفظ هویت ملی در داخل وخارج از کشور شناخته شود.و تصور بی احترامی یا گوشه گیری از آن نشود.بلکه نشانه وقار و پایبندی به آموزه های فرهنگی و مذهبی باشد.
درضمن برای اطلاعات بیشتر و دقیق تر به دو کتاب معرفی شده مراجعه کنید:
– احکام روابط زن و مرد، سید مسعود معصومی، انتشارات دفتر تبلیغات حوزه علمیه قم
– جوانان و روابط، ابوالقاسم مقیمی حاجی، مرکز مطالعات پژوهش های فرهنگی حوزه علمیه قم