وکلوا مما رزقکم الله حلالاً طيبا (سوره مائده آيه88) از آنچه خدا‌‌ روزي شما قرار داده است، حلال و پاکيزه بخوريد.
يا بني آدم خذوا زينتَکم عند کل مسجد و کُلُوا و اشربوا ولا تُسرِفوا انهُ لا يُحِِب المُسرِفين: اي فرزندان آدم ! چون در مسجد به قصد عبادت مي‌رويد، لباس آراسته بر تن داشته باشيد. [و نيز اي فرزندان آدم! از نعمت‌هاي الهي] بخوريد و بياشاميد، ولي زياده‌روي و اسراف نکنيد؛ که خداوند اسراف‌کاران را دوست نمي‌دارد.
قُل مَن حَرمَ زينه الله التي اخرَجَ لِعِباده و الطيبات ِ مِن الرزق قُل هي للذين آمَنوا في الحيوه الدنيا خالِصَه يَوم القيامه کذلک نُفَصِل الآياتِ لِقوم يعلَمُون: اي پيامبر! بگو: «چه کسي لباس و زينت‌هايي که خداوند براي بندگان خود پديد آورده را حرام کرده يا استفاده از رزق و ‌‌روزي‌هاي پاکيزه را منع کرده است؟» بگو: «اين نعمات در دنيا براي (همه) مومنان است [اگرچه کافران هم از آن برخوردار مي‌شوند] لکن در آخرت نعمت‌ها اختصاص به مومنان خواهد داشت» ما به‌اين‌گونه کلمات وحي را براي اهل علم و فهم، بيان و شرح مي‌فرماييم (قرآن کريم: سوره اعراف؛ آيه‌هاي 31و 32). در عين حال که خداوند «بهره‌مندي» از نعمت‌هاي خلق شده را حق همه انسان‌ها (و بني‌آدم) اعلام مي‌‌کند، «اسراف» و زياده‌‌روي در مصرف را مذموم مي‌شمارد و مومنان را به احتراز از اسراف دعوت مي‌کند! در حقيقت، پرهيز از اسراف، جزو مهم‌ترين و بنيادي‌ترين اصول زندگي اسلامي ‌محسوب مي‌‌شود. حرمت اسراف جزو مهم‌ترين حَرمت‌هاي اسلامي ‌بوده و اسراف‌کنندگان «برادران شيطان» تلقي مي‌شوند. اسراف در خوردن و آشاميدن، اسراف در مصرف، اسراف در خرج و هزينه کردن و به‌طور کلي در همه امور نکوهيده و «حرام» شمرده شده و اسراف‌کنندگان خارج از اعتدال تلقي شده‌اند. خروج از اعتدال، خروج از «عدالت» است و آنچه عدل نباشد، ظلم است. «عدل»، حق است و ظلم، باطل و حق ماندني است و باطل رفتني و محکوم به فنا و نيستي و نابودي و به اين صورت است که اسراف‌کنندگان، نابودشوندگان هستند و جوامع مُسرِف، به سبب اسرافشان در مسير نابودي و هلاک گام برمي‌دارند.
امروزه مي‌دانيم که اسراف درمخارج و هزينه‌ها، آثار تورمي ‌در جامعه برجاي مي‌گذارد و سطح عمومي ‌قيمت‌ها را افزايش مي‌دهد و «تورم» صدمات جبران‌ناپذيري برگروه‌هاي فقير و کم درآمد و به‌خصوص افراد داراي حقوق و دستمزد ثابت وارد مي‌آورد و تعادل اجتماعي را به سود ثروتمندان و به زيان فقرا و حقوق‌بگيران و کارگران تغيير مي‌دهد و جوامع را از سلامت خارج مي‌سازد. متخصصان توسعه، تحقق الگوي مصرف مبتني برصرفه‌جويي و احتراز از مصارف غير ضروري و تجملي و تشکيل سرمايه‌هاي ملي و افزايش پس‌اندازهاي عمومي‌را شرط لاينفک توسعه اقتصادي و اجتماعي مي‌دانند. جوامع اسراف‌گر، جوامعي «بيمار» هستند و انسان‌هاي مُسرف و افراط‌گر نيز انسان‌هاي سالم و طبيعي نيستند. اسراف در خوراک و زياده‌‌روي درتغذيه هم انواع بيماري‌ها را به دنبال مي‌آورد و بخش اعظم مرگ‌ومير‌هاي ناشي از بيماري‌هاي قلبي و عروقي حاصل چاقي و مرتبط با وجود ريسک فاکتورهاي چربي و کلسترول و قند بالا است.
به قول امام على(ع)، «خداوند همان قدر از حرام شمردن آن چه حلال نموده است، ناراحت (و خشمگين) مى‏شود كه حرام او را ناديده بگيريد و مانند يك امر حلال انجام دهيد» بنابراين اگرچه خداوند به‌طور مستقيم در قرآن به خوردن گوشت و ماهى و ميوه اشاره مى‏كند و آنها را از نعمت‏هاى زندگى بخش الهى برمى‏شمارد و از ما مى‏خواهد كه از آنها استفاده کنيم و اگرچه دسترسي عمومي ‌به اين نعمت‌ها را تاکيد مي‌کند و برخورداري از اين نعمت‌ها را «حقي همگاني» بر مي‌شمارد، (كه به ترتيب در سوره مائده آيه 1 و 96، سوره نحل، آيه 14 و سوره مؤمنون آيه 19 آمده است) درعين حال زياده‌‌روي و اسراف را هم حرام مي‌شمارد و بر مذمت آن حکم مي‌کند. فرد و جامعه اسراف‌گر، ناسالم و بيمار بوده، از مسير اعتدال و «عدالت» هم خارج مي‌باشند. اسراف‌کنندگان، نه در دنيا‌‌ روي خوشي خواهند ديد (به دليل بيماري‌هاي ناشي از پرخوري و ساير زياده‌‌روي‌ها) و به دليل آثار رفتار‌هاي مُسِرفانه آنان در جامعه و «حق الناسي» که در اثر اسراف آنها ضايع گرديده است و نه در در آخرت نيز مشمول غفران و آمرزش الهي واقع خواهند گرديد.
فانبتنا فيها حباً و عنباً و قضباً و زيتوناً و نخلاً و حدائق غلبا و فاکهه و اباً متاعاً لکم و لانعامکم (‌‌رويانديم در آن «زمين» دانه را و انگور و علوفه را و زيتون و خرما را و باغ‌هاي پردرخت را. ميوه و چراگاه تا از آن بهره‌مند شويد) (سوره عبس آيه 32-27 ) آنچه در آسمان‌ها و زمين است و نعمت‌ها، آن را براي انسان‌ها آفريد تا از آن بهره‌مند شوند؛ وکلوا مما رزقکم الله حلالاً طيبا (سوره مائده آيه88)؛ از آنچه خدا‌‌روزي شما قرار داده است- حلال و پاکيزه بخوريد.
منبع:http://www.salamat.com
/س