-سند و اعتبار دعای توسل –

مفاد دعاى توسّل، دعا و درخواست حاجت از درگاه خداوند است؛ با این ویژگى که هنگام دعا، خدا را به حق اولیا و آبرومندان درگاهش قسم مى دهیم و از او مى خواهیم که به حق آنان، حاجت و دعاى ما را برآورده سازد. چنین درخواستى، نشانه مقام اولیاى الهى نزد خداوند است و هیچ گونه منافاتى با توحید ندارد. از نظر سندى دعاى توسّل در برخى منابع حدیثى و دعا وارد شده است؛ مانند: البلد الامین، کفعمى، (ص 325) و بحارالانوار، (ج 102، ص 249-247). محمد بن بابویه آن را از ائمه معصومین روایت کرده است. علاوه بر این عباراتى همانند و هم سبک با دعاى توسّل، در احادیث شیعه و سنى از نبى اکرم(ص) نقل شده است؛ مانند حدیث عثمان بن حنیف که بر اساس آن پیامبر اکرم(ص) فرمود: خدا را با این جملات بخوان: «اللهم انى اسألک و اتوجه الیک بنبیّک نبى الرحمة یا محمد! انّى اتوجه بک الى ربّى فى حاجتى لتُقضى . اللهم شفّعه فىّ».