در کتابهای لغت چند معنا براى «سوره» بیان کردهاند؛ مانند: «منزلت بلند»، «حصار» و «دیوار گرد شهر».[1] راغب اصفهانی در دلیل نامگذاری سوره مینویسد: سوره قرآن را به جهت شباهت به حصار گرداگرد شهر [که در قدیم معمول بوده] بدین نام خواندهاند؛ چون همانند «دیوار شهر» آیات را دربرمیگیرد.[2]
«سوره» در اصطلاح قرآنى، بخش مستقلّى از کلام خدا است با نامى مخصوص که از چند آیه تشکیل شده و از سوره دیگر جدا میشود.[3]
تقسیم قرآن مجید و نامگذارى هر قسمت به «سوره»، به هدایت و تبعیّت از سخن خداست که در چند آیه «سوره» را به همین معنای اصطلاحى استعمال کرده است؛ مانند: «سُورَةٌ أَنْزَلْناها وَ فَرَضْناها وَ أَنْزَلْنا فِیها آیاتٍ بَیِّناتٍ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ».[4]
«سوره» در اصطلاح قرآنى، بخش مستقلّى از کلام خدا است با نامى مخصوص که از چند آیه تشکیل شده و از سوره دیگر جدا میشود.[3]
تقسیم قرآن مجید و نامگذارى هر قسمت به «سوره»، به هدایت و تبعیّت از سخن خداست که در چند آیه «سوره» را به همین معنای اصطلاحى استعمال کرده است؛ مانند: «سُورَةٌ أَنْزَلْناها وَ فَرَضْناها وَ أَنْزَلْنا فِیها آیاتٍ بَیِّناتٍ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ».[4]
[1]. ابن درید، محمد بن حسن، جمهرة اللغة، ج 2، ص 722، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ اول؛ مدنى، على خان بن احمد، الطراز الاول و الکناز لما علیه من لغة العرب المعوّل، ج 8، ص 135، مشهد، موسسة آل البیت(ع) لاحیاء التراث، چاپ اول، 1384ش.
[2]. راغب اصفهانى، حسین بن محمد، مفردات الفاظ قرآن، ص 434، بیروت، دار القلم، چاپ اول.
[3]. رکنى یزدى، محمد مهدى، آشنایى با علوم قرآنى، ص 98، مشهد، تهران،آستان قدس، سمت، چاپ اول، 1379ش؛ العلاف، ادیب، البیان فی علوم القرآن، ج 2، ص 71، دمشق، مکتبة الفارابى، چاپ اول، 1422ق.
[4]. نور، 1: «[این] سورهاى است که آنرا [از اُفق دانش خود] فرود آوردیم و [اجراى احکام و معارف آنرا] واجب نمودیم و در آن آیاتى روشن نازل کردیم، تا متذکّر و هوشیار شوید».