قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
1 . شهید مطهرى مى نویسد: «شفاعت ، همان مغفرت الهى است که وقتى به خداوند نسبت داده مى شود، با نام «مغفرت» خوانده مى شود و هنگامى که به وسایط و مجارى رحمت منسوب مى گردد، نام «شفاعت» به خود مى گیرد» مجموعه آثار، ج 1، ص 259. در حقیقت، خداوند اراده کرده است بندگان خود را از رحمت مغفرت خویش بهره مند سازد؛ لکن براى اعطاى آن، مانند سایر فیض هاى خویش، اسباب خاصى قرار داده و شرایطى قائل شده است. بر این اساس، خداوند، اولیاى الهى را به عنوان شفیعان و واسطه هاى فیض معین کرده تا آنان براى بندگانى که در دنیا با اعمال خویش، شایستگى بهره مندى از این رحمت الهى را پیدا کرده اند، درخواست مغفرت کنند. بنابراین، شفاعت اولیاى الهى، چیزى جز فیض الهى و جلوه گرى خواست و اراده خداوند نیست. در حقیقت شفاعت، قانونى است که خداوند واضع آن است. بر طبق این قانون، اولیاى الهى بر اساس شرایطى، براى عده اى خاص از گنه کاران، درخواست مغفرت مى کنند؛ یعنى، آنان واسطه فیض مغفرت الهى اند.
2.بسیارى از آیات، بر وقوع و تحقّق شفاعت دلالت دارند. این آیات نه تنها از وجود شافعان خبر مى دهد؛ بلکه مشخصات آنها را هم بیان مى کند:
«یَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِیَ لَهُ قَوْلاً» ؛ طه (20)، آیه 109. «در آن روز شفاعت سودى ندارد، مگر شفاعت کسى که خداى رحمان به او اجازه داده و سخن او را پسندیده است». به کار بردن فعل ماضى در این آیه، در اصطلاح ادبى بر حتمى بودن وقوع شفاعت دلالت دارد.
آیه «لا یَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضى » «شفاعت نمى کنند مگر براى کسى که مورد پسند خداوند باشد»: انبیاء (21)، آیه 28. شفاعت شوندگان را توصیف مى کند؛ یعنى، اصل وقوع شفاعت و وجود شفیعان امرى مسلم دانسته شده و به معرفى شفاعت شوندگان پرداخته است.
روایات متواتر از نبى اکرم صلی الله علیه و آله نیز بر وقوع و تحقق آن دلالت مى کند. به همین جهت شفاعت اولیاى الهى در روز رستاخیز، امرى قطعى و ثابت و مورد اتفاق مسلمین است.
دیدگاه شیعه:
1. خواجه نصیر طوسى:
«عقیده به شفاعت از عقاید صحیح اسلامى است؛ خواه به منظور افزایش پاداش باشد و خواه براى اسقاط کیفر». شرح تجرید الاعتقاد، ص 262. 2. علامه حلى(ره):
«علماى اسلام اتفاق نظر دارند که پیامبر اسلام در روز رستاخیز حق شفاعت دارد». کشف المراد، ص 262.
نمونه روایات شیعه:
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «انى لأشفع یوم القیامة فاشفع و یشفع على، فیشفع اهل بیتى فیشفعون» ؛ «من در روز قیامت شفاعت مى کنم و على هم شفاعت مى کند و اهل بیت من نیز شفاعت مى کنند و پذیرفته مى شود». مناقب ابن شهر آشوب، ج 2، ص 15. حضرت على علیه السلام فرمود: «ثلاثة یشفعون الى اللَّه عزوجل: فیشفعون الانبیاء ثم العلماء ثم الشهداء»؛ «سه دسته در پیشگاه خداوند شفاعت مى کنند و شفاعت آنان پذیرفته مى شود: پیامبران، دانشمندان دینى، شهدا». صدوق، خصال، ص 624. امام صادق علیه السلام مى فرماید: «من انکر ثلاثة فلیس من شیعتنا: المعراج و المسائلة فى القبر و الشفاعة» ؛ «هر کس سه چیز را انکار کند، از شیعیان ما نیست: معراج، سؤال قبر و شفاعت». صدوق، امالى، ص 177. امام باقر علیه السلام نیز فرموده است: «مؤمنى که از همه کمتر شفاعت مى کند، سى تن را شفاعت مى کند». کافى، ج 8، ص 101.
2.بسیارى از آیات، بر وقوع و تحقّق شفاعت دلالت دارند. این آیات نه تنها از وجود شافعان خبر مى دهد؛ بلکه مشخصات آنها را هم بیان مى کند:
«یَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِیَ لَهُ قَوْلاً» ؛ طه (20)، آیه 109. «در آن روز شفاعت سودى ندارد، مگر شفاعت کسى که خداى رحمان به او اجازه داده و سخن او را پسندیده است». به کار بردن فعل ماضى در این آیه، در اصطلاح ادبى بر حتمى بودن وقوع شفاعت دلالت دارد.
آیه «لا یَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضى » «شفاعت نمى کنند مگر براى کسى که مورد پسند خداوند باشد»: انبیاء (21)، آیه 28. شفاعت شوندگان را توصیف مى کند؛ یعنى، اصل وقوع شفاعت و وجود شفیعان امرى مسلم دانسته شده و به معرفى شفاعت شوندگان پرداخته است.
روایات متواتر از نبى اکرم صلی الله علیه و آله نیز بر وقوع و تحقق آن دلالت مى کند. به همین جهت شفاعت اولیاى الهى در روز رستاخیز، امرى قطعى و ثابت و مورد اتفاق مسلمین است.
دیدگاه شیعه:
1. خواجه نصیر طوسى:
«عقیده به شفاعت از عقاید صحیح اسلامى است؛ خواه به منظور افزایش پاداش باشد و خواه براى اسقاط کیفر». شرح تجرید الاعتقاد، ص 262. 2. علامه حلى(ره):
«علماى اسلام اتفاق نظر دارند که پیامبر اسلام در روز رستاخیز حق شفاعت دارد». کشف المراد، ص 262.
نمونه روایات شیعه:
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «انى لأشفع یوم القیامة فاشفع و یشفع على، فیشفع اهل بیتى فیشفعون» ؛ «من در روز قیامت شفاعت مى کنم و على هم شفاعت مى کند و اهل بیت من نیز شفاعت مى کنند و پذیرفته مى شود». مناقب ابن شهر آشوب، ج 2، ص 15. حضرت على علیه السلام فرمود: «ثلاثة یشفعون الى اللَّه عزوجل: فیشفعون الانبیاء ثم العلماء ثم الشهداء»؛ «سه دسته در پیشگاه خداوند شفاعت مى کنند و شفاعت آنان پذیرفته مى شود: پیامبران، دانشمندان دینى، شهدا». صدوق، خصال، ص 624. امام صادق علیه السلام مى فرماید: «من انکر ثلاثة فلیس من شیعتنا: المعراج و المسائلة فى القبر و الشفاعة» ؛ «هر کس سه چیز را انکار کند، از شیعیان ما نیست: معراج، سؤال قبر و شفاعت». صدوق، امالى، ص 177. امام باقر علیه السلام نیز فرموده است: «مؤمنى که از همه کمتر شفاعت مى کند، سى تن را شفاعت مى کند». کافى، ج 8، ص 101.