ظلم به خدا در چه مواردی صورت می گیرد اصلا ظلم به خدا چه معنی می دهد؟ آیا ظلم به خدا سنگین تر است یا ظلم به مخلوق خدا؟

ظلم به کسی مستلزم ضایع کردن حقی از حقوق او و وارد کردن صدمه و ضربه به شخص یا شخصیت و حیثیت و موقعیت او است و به طور کلی لازمه آن ایجاد نوعی نقصان و کمبود و ضرر در دیگری است. اصل ظلم در لغت به معنای ناقص کردن حق و یا گذاشتن چیزی در غیر موضع خویش است.(قاموس قرآن، سیدعلی اکبر قریشی، ماده ظلم). ظلم به معنای رعایت نکردن حقوق او بر بندگانش نشناختن جایگاه ربوبی و کم گذاشتن از وظایف بندگی خود در برابر پروردگار است. انحرافاتی مانند کفر و شرک در قرآن کریم از موارد و مصادیق بزرگ ظلم شمرده شده است: «وَ إِذْ قالَ لُقْمانُ لاِبْنِهِ وَ هُوَ یَعِظُهُ یا بُنَیَّ لا تُشْرِکْ بِاللّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظیمٌ؛ به خاطر بیاور هنگامی را که لقمان به فرزندش در حالی که او را موعظه می کرد، گفت: پسرم هیچ چیز را شریک خدا قرار مده که شرک ظلم عظیمی است.» هر حرکت تخریبی و ضد الهی از شرک سرچشمه می گیرد. دنیاپرستی، مقام پرستی، هواپرستی و مانند آن هر کدام شاخه ای از شرک محسوب می شود همان گونه که اساس تمام حرکت های صحیح و سازنده توحید است یعنی تنها دل به خدا بستن و سر بر فرمان او نهادن و از غیر او بریدن و همه بت ها را در آستان کبریایی او درهم شکستن.چه ظلمی از این بالاتر که هم در مورد خدا انجام گرفته که موجود بی ارزشی را همتای او قرار دهند و هم درباره خلق خدا که آنها را به گمراهی بکشانند و با اعمال جنایب بار خود آنها را مورد ستم قرار دهند و هم درباره خود که از اوج عزت عبودیت پروردگار به قعر دره ذلت پرستش غی او ساقط کنند. در واقع ظلم به مخلوق ثمره ظلم بزرگ شرک و کفر است و از این نظر ظلم به خدا مثل شرک و کفر علت و سبب است و از ظلم به مخلوق بالاتر است. نکته قابل توجه این است که هر چند ظلمی مانند شرک، نادیده گرفتن مقام و جایگاه عظیم و رتبه والای پروردگار و نوعی ظلم به خداوند است زیرا مقام و رتبه عظیم او را نادیده گرفته و او را در جایگاه لایق و شایسته او قرار نداده ایم ولی در حقیقت این ظلم به خود و خویشتن است و ضرر و آسیب و آثار منفی و سوء آن متوجه خود بندگان کافر و مشرک و منحرف است و هیچ آسیب و گزندی و نقصان و کمبودی به مرتبه رفیع و جایگاه عظیم خداوند وارد نمی آورد و شاید به همین دلیل است که خداوند در برخی آیات پس از بیان گمراهی ها و انحرافات و طغیان برخی از بندگان می فرماید: « وَ ما ظَلَمُونا وَ لکِنْ کانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ؛ یعنی آنها(با اعمال بد و سرکشی و گمراهی خود) به ما ظلم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا داشتند.(بقره57/ و اعراف160)