«عالِیَهُمْ ثِیابُ سُندُسٍ خُضْر» در قرآن به چه معنا است؟

در این آیه شریفه می‌خوانیم: «عالِیَهُمْ ثِیابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ وَ حُلُّوا أَساوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً»؛[1] بر اندام آنها [بهشتیان‏] لباس‌هایى است از حریر نازک سبز رنگ، و از دیباى ضخیم، و با دستبندهایى از نقره آراسته‌اند، و پروردگارشان شراب طهور به آنان می‌نوشاند.
«عالِیَهُمْ» از دو عبارت «عالی» و «هم» تشکیل می‌شود که عبارت اوّل به عبارت دوم اضافه شده است. «عالی» از ریشه «علوّ» به معنای برتری و معنای آن در این آیه، روپوش است. امام صادق(ع) در معناى این آیه می‌فرماید: «تعلوهم الثیاب فیلبسونها»؛[2] بهشتیان، این لباس مخصوص را بالاى دیگر لباس‌هایشان می‌پوشند.
«سندس»؛ به معناى پارچه ابریشمین نازک است،[3] در حالى که «استبرق»، به معناى پارچه ابریشمین ضخیم است.[4]
خداوند مهربان در این آیه شریفه به آن انسان‌هایى که داراى ایمان و عمل صالح و آراسته به حسنات اخلاقى هستند، وعده لباس‌هاى فاخر بهشتى داده و فرموده به جزاى عمل آنان در بهشت آراسته به لباس‌هایى هستند که عنایت و لطف خدای تبارک و تعالی براى آنان مقرر کرده است.

---