انسان می تواند از همه ابزار و وسایل در راه بندگی خدا استفاده بهینه بنماید و همه نیروهای مادی و معنوی را در این راه بسیج نماید. اصولاً مادیاتی که وسیله ای برای رسیدن به معنویات و قرب به خداوند و عالم آخرت می باشد، خود از امور معنوی و آخرتی به شمار می آیند و مال و ثروت و قدرتی که در راه آخرت و رضای الهی و خشنودی بندگان خدا و دستگیری از درماندگان و افتادگان به کار گرفته شوند، خیر و برکت و عین آخرت است نه دنیا. چه بسیار افراد ثروتمندی که از ثروتشان برای کسب خشنودی حق و رسیدن به قرب الهی استفاده کردند و آن را نردبان رسیدن به قله های فضیلت و کمال انسانی قرار دادند. در روایت داریم که یکی از اصحاب حضرت صادق(ع) به نام ابن ابی یعفور از حضرت پرسید: ما دنیا را دوست داریم. حضرت فرمود: با آن چه کنی؟ حضرت فرمود: با آن ازدواج می کنم و حج به جا می آورم و مخارج خانواده ام را تأمین می کنم و از برادرانم دستگیری می کنم و صدقه می دهم. حضرت فرمود: این دنیا نیست، آخرت است.میزان الحکمه، ج 3، ص 296، ح 5825، چاپ دفتر تبلیغات اسلامی، 1362.