معنای احتیاط واجب

اگر دلیل یک مسأله شرعى، به طور صد در صد براى مجتهد روشن باشد، درباره آن مسأله به صراحت فتوا مى دهد؛ ولى گاه به عللى از فتوا و نظر دادن خوددارى کرده و در مسأله احتیاط مى کند. این عمل یا به جهت آن است که دلیل مسأله، به خوبى و به طور صد در صد براى او روشن نیست و یا اینکه نظر او با همه یا بیشتر فقها تفاوت دارد و به دلیل رعایت احتیاط و تقوا، بر خلاف آنان فتوا نمى دهد و احتیاط مى کند و یا به جهت عوامل دیگرى است که در کتاب هاى استدلالى ذکر شده است. این نوع خوددارى از فتوا دادن را «احتیاط واجب» گویند و در این مورد مقلد، یا باید به این احتیاط عمل کند و یا به فتواى مجتهدى که بعد از او اعلم است، عمل نماید.در اینکه آن مجتهد باید از سایر مجتهدان دیگر، اعلم باشد، اختلاف نظر هست (ر. ک: عنوان «احتیاطات»).