منظور از «مقام ترک سؤال» در عرفان اسلامی چیست؟ مگر نمی‌گوییم که پرسیدن عیب نیست و ندانستن عیب است؟!

مقصود از «سؤال» که در مباحث عرفان عملی از آن نهی شده و نیز مراد از «مقام ترک سؤال» که به عنوان یک مقام عرفانی مطرح است، درخواست مساعدت مالی و مادی از دیگران بوده و منظور از آن، بازداشتن عارف از پرسش در مورد مسائل علمی نیست؛ بنابر این منافاتی بین این دو مطلب وجود ندارد؛ یعنی از یک‌سو پرسش از مسائل علمی نیکو و پسندیده است؛[1] اما درخواست مساعدت مالی، مطلوب و مرغوب نیست؛ و تا حد امکان باید از آن پرهیز شود، همانگونه که بنابر تصریح قرآن کریم، پیامبران الهی بارها اعلام کرده بودند که ما در برابر تلاشهایی که می‌کنیم، اجر و پاداشی از شما نمی‌خواهیم .[2]