نقش گریه در اجابت دعا چیست؟

یکی از حالات بسیار مغتنم و ارزشمند در مقام توجه و دعا گریه و زاری و بی قراری از دوری از درگاه انس حضرت باری عز اسمه و محروم بودن از عنایت خاصّه اوست که هر چه بنده بیشتر نزدیک شود و قربش زیادتر باشد بی قراریش بیشتر و آتش شوق و اشتیاقش به حضور زیادتر و تقرب افزونتر و روشنتر می شود. در عین وصال باز هم خود را در فراق می بیند و در آتش آن می سوزد و از این احساس لذت می برد و وصال و اتصالش را بیشتر می سازد.آنکه به واسطة نداشتن معرفت، از لذت سوختن در آتش فراق و گریه و زاری و اظهار شوق به وصال بیشتر محروم است، این معانی را نمی فهمد و بسا که به آن حالت رذیلة بُعد و دوری ـ که ارذل حالات است ـ دلخوش کند و به این جهل بزرگ و بنیادی خشنود باشد. نقش و اثر گریه و ضراعت در حال دعا که روح و جان آن است، در اجابت دعا بسیار مؤثر و در اعادة حیثیّت دعا کننده و تکمیل و تصفیة روح او، بطور اعجاز آمیز اثر دارد. گریه در حال دعا، از خوف خدا و تذکر فرصتهای تلف شدة عمر به غفلت گذشته و یاد لغزشها و گناهان و تقصیرات و در حال طلب مغفرت و آمرزش معصیت و اقرار به گناه، فضیلت بسیار و آثار بزرگ دارد و نشانه حضور در بارگاه قرب ربوبی و وصول به رضای الهی و قبول توبه است.
حدیثی از امام صادق(ع) وارد شده است که: زمانی که پوست بدن به اهتزار و لرزش افتاد و اشک دیدگانت جاری شد و دلت ترسناک گردید آن حال را غنیمت بدان و رها مکن که مقصود تو حاصل شده است.
نیایش در عرفات،آیةالله لطف الله صافی گلپایگانی