ادويته: غير ثنوي، نام مکتب ودانته.
اهيسمه: عدم خشونت.
آرنيکه: کتاب جنگل، متنهايي که مناسک ودايي را تشريح مي کنند.
آره تي: چرخاندن يک مشعل يا چراغ در اثناي نيايش.
آشرمه: مرحله ي زندگي.
آتمن: خويشتنِ فرد، ذات، نفس.
اوه تاره: تجسد يک خدا.
بهاکتي: عشق، محبت.
بهاکتي- يوگا: راه عشق.
بيندو: نقطه در مرکز يک مندله.
براما: خداي آفريننده.
برامنه (brahmn): قدرت الهي، قدرت مانتره هاي ودايي.
برامنه (Brahman): مطلق.
برامين: کاست روحاني (ورنه).
ساميادي: خداي رقصنده.
چاکره : «دايره»؛ مراکزي در امتداد قسمت ستون فقرات باريک در تنتره.
کاميوناليسم (Communalism): تعريف گروه بر اساس هويت مذهبي؛ (فرقه گرايي).
دارشن: بصيرت، هستي در حضور الوهيت.
ديوه: الوهيت
دي وي : بانو – خداي بزرگ.
دهرمه: قانون، فضيلت، وظيفه، کردار نيک، مذهب.
گريهه – گريهيه: رحم، زهدان؛ درون جايگاه مقدس معبد.
گاياتري: يک مانتره ي ودايي.
کپي: زن شيردوش، دوستدارِ کريشنا.
کُپورام: برج – دروازه براي يک معبد هندي جنوبي.
گونه: ويژگيهاي ذاتي کيهان.
هيندوتوا: هندوئيت.
ايشته ديوه: خداي برگزيده ي شخص.
جاتي: گروه ارثي، کاست.
جنيانه – يوگا: راه دانش.
کالي – يوگا: دوران ظلمت.
کارمن: عمل، اعمالي که بر تجربيات شخص بعد از مرگ و در زندگي بعدي تأثير مي گذارد.
کارما – يوگا: راه عمل.
کِرتن: سرود مذهبي.
کِشه ترييه: کاست رزمنده.
ليلا: نمايش، بويژه نمايش مذهبي.
لينگم: مظهر غير شمايليِ (nonrepresentional) شيوا.
لُکاسنگراهه: براي خاطر جهان.
مندله: نمودار مورد استفاده در مراقبه (meditation).
مانتره: کلام مقدس يا ورد.
مَث: دير، صومعه.
مايا: توهم الهي.
مُکشه: رهايي از چرخش زايش دوباره.
مورتي: تجسد الهي.
نيرگونه برهمن: برهمن بدون صفات.
پره کريتي: ماديت، ماده ي زنانه اي که از آن کيهان شکل گرفته است.
پره ساده: موهبت الهي؛ هداياي معنوي اعطا شده به پيروان.
پوجا: پرستش.
پورانه: کتب باستاني.
پوروشه: ( Purusha ): شخص روحاني.
پوروشه (Purusha): هوشياري همسران پره کريتي در آفرينش.
ريشي: پيش بين.
سادهو: قديس، تارک دنيا.
ساگونه برهمن: برهمنِ واجد صفات.
سهميتا: مجموعه، مجموعه ي ودايي سرودها، ترانه ها، دعاها، و افسونها.
سمساره: چرخه ي زايش دوباره.
سمسکاره: زندگي – چرخه ي مناسک.
سنياسه: ترک دنيا.
سرودايا: تعالي دادن همگان.
ساتي؛ همسر شيوا؛ اصطلاح براي بيوه اي که به مجرد مرگ شوهر خودسوزي مي کند.
ستسنگ: مراعات دوستي بهاکتاها ( دوستداران خدا ).
shiva: هوادار خداي شيوا.
شاکتي: هوادار بانو – خداي دي وي.
شاکتي: نيروي الهي زنانه.
شالاگراما: مظهر غير شمايليِ ويشنا.
شيکره: گنبد مخروطي بالاي يک معبد شمالي
شيوا: خدايِ برتر براي بسياري از هندوها: خدايِ يوگا، مشهور به خداي آفرينش و تخريب.
شِراده: آيين و مراسمي که براي مرده به عمل مي آيد.
شروتي: «آنچه شنيده شده است»؛ وحي.
شودره: کاست روستايي (ورنه).
سمريتي: «آنچه به خاطر آورده مي شود»؛ سنت.
تنتره: نظام اعمال.
تيرثه: محل تقاطع، زيارتگاه.
اوپانيانه: پاگشايي، ريسمان مقدس آيين و مراسم.
اوپانيشاد: متون، آخرين ضميمه ي وداها.
ويشه نوه: هوادار خداي ويشنو.
ويشيَه: بازرگان / صنعتگر / کاست روستايي (ورنه).
ورنه: چهار کاست
ورناشره مه دارمه: وظيفه بر اساس کاست و پايه و مقام زندگي.
ودا: معرفت؛ کتب مقدس اوليه.
ويشيشته – ادويته: نام غير ثنويِ تعديل شده ي مکتب ودانته.
ويشنو: خدايِ برتر بسياري از هندوها: مرتبط با 10 تجسد، مشهور به عنوان محافظ.
وراته: نذريِ آيين و مراسم.
ينتره: نمودار مورد استفاده براي کمک به مراقبه. طرحها نشان دهنده ي کيهان و روند آفرينشند.
يوگا: انضباط.
يوگيين: کسي به يوگا مي پردازد.
يوني: تصوير غير شمايلي دي وي.
يوگا (Yuga): قرن ازلي، دوران.
منبع مقاله :
شاتوک، سيبل؛(1388)، آئين هندو، ترجمه ی محمدرضا بديعي، تهران: مؤسسه ی انتشارات امیرکبیر، چاپ چهارم