ويژگي هاي يك نمازگزار واقعي چيست؟

بطور كلي مي توان شرايط يك نمازگزار واقعي را به دو بخش اصلي تقسيم كرد: يكي صفات و ويژگي هاي انسان نمازگزار در خارج از نماز و ديگري آداب و شرائطي كه مي بايست يك نماز گزار واقعي آنها را در درون نماز رعايت كند.
الف: در بخش اول از باب نمونه مي توان به اين امور اشاره كرد:
1. تقوي و ترك گناه: يكي از امور مهمي كه بيش از هر چيز رعايتش براي نمازگزار واقعي ضروري است، محافظت بر نفس، اعمال و رفتار خويش است، يعني دوري گزيدن از هر آنچه را كه خداوند متعال از انجام آن ناخشنود است و گناه و معصيت الهي بشمار مي رود، چرا كه حقيقت گناه و معصيت چيزي جز آلودگي و نجاست و تيرگي نفس و جان آدمي نيست و براي نمازگزاري كه مدعي رسيدن به معراج و قرب پروردگار و هم آوا و هم سخن با ملائكه و حضرت حق تعالي است، اصلاً ميسور نيست با اين كدورتها و كثافات روحي و سنگيني گناه به ملكوت اعلي راه يابد و با قلبي كه در تصرف شيطان است آنرا متوجه خدا شود و با زباني كه در اثر گناه لال شده با حضرت دوست سخن بگويد. از همين روي در قرآن بر آن تأكيد شده و آنرا به همراه اقامة نماز توصيه كرده«و استعينوا بالصبر و الصلاة و انها لكبيرة الا علي الخاشعين»[1]و از صبر و نماز ياري جوئيد و اين كار سنگين و گران است مگر بر خاشعين. در اينجا صبر به معناي عام از ما خواسته شده، هم صبر بر سختي ها و ناگواري ها و هم صبر بر عبادت و هم صبر بر معصيت و پرهيز از شهوت ها و لذتهاي نامشروع كه مبغوض خداوند هستند.
از طرفي در آيات و برخي روايات همين تقوي و پرهيز از معاصي را از يك نمازگزار واقعي، متوقع است و خواستار نتيجة واقعي و عيني نماز است يعني نمازي مي خواهد كه«تنهي عن الفحشاء و المنكر»[2] باشد رسول اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي فرمايد:«هر كس نمازش او را از فحشاء و منكر باز ندارد هيچ بهره اي جز دوري از خدا نبرده است»[3]2. انفاق و اعطاء زكات و صدقه به مستمندان:
قرآن کريم مي فرمايد:«به بندگان مؤمنم بگو: نماز را بپاي دارند و در نهان و آشكار از آنچه روزيشان داده ايم انفاق كنند.»[4] و در جايي ديگر در وصف نمازگزاران مي فرمايد:«آنها در اموالشان براي تقاضا كنندگان و محرومان حق معلومي را پرداخت مي كنند»[5] پس معلوم مي شود كه يك نماز گزار واقعي كسي است كه در حالي كه مواظبت بر اعمال و رفتار شخصي خود و عبادات خود دارد از مردم و محرومان جامعه فاصله نگرفته و از كمك و دستگيري افراد نيازمند و ناتوان غافل نيست و همواره با اعطاء صدقات واجب(زكات و خمس) و صدقات مستحبي و هر كمكي كه از دستش برآيد، براي نيازمندان كوتاهي نمي ورزد.
3. اطاعت از رسول و خاندانش: بي شك هر عبادت و كار خيري كه از آدمي سر مي زند اگر رضايت و امضاءِ و تأييد پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ و ائمه ـ عليهم السّلام ـ در آن نباشد و آدمي عملاً مطيع و پيرو آن ذوات مقدس در همة ابعاد و رفتار و كردار خويش، نباشد آن عبادت اصلاً به سرانجام نمي رسد و هيچ ارزش و بهائي ندارد. از اين رو پايبندي به اصل امامت و ولايت و رهبري ضروري است، چرا كه نماز را جهت دار کرده و آنرا مقبول حق مي گرداند.
قرآن مجيد مي فرمايد:«و اقيموا الصلوة و آتوا الزكوة و اطيعوا الرسول …»[6] نماز را بر پا داريد و زكات را بدهيد و رسول خدا را اطاعت كنيد تا مشمول رحمت او شويد.
4. امر به معروف و نهي از منكر:
يكي ديگر از اموري كه رعايت آن بر نمازگزار واقعي ضروري است، آن است كه علاوه بر مواظبت بر اعمال و رفتار خويش مي بايست نسبت به افعال و كردار خانواده و نزديكان خود و ديگر افراد جامعة خويش غافل و بي تفاوت نباشد و آنها را از منكرات بر حذر دارد و به سوي اعمال شايسته ترغيب سازد لذا خداوند متعال در قرآن مي فرمايد: «يا بني اقم  الصلوة و أمر بالمعروف و انه عن المنكر»[7] پسرم نماز را بر پا دار، و امر به معروف و نهي از منكر كن.
در روايتي از امام صادق ـ عليه السّلام ـ ، ايشان شرايط نمازگزار واقعي را اينگونه بر مي شمارند: «خداوند تبارك و تعالي مي فرمايد: همانا نماز كسي را قبول مي كنم كه:1. در برابر عظمتم تواضع كند و برايم خاكسار باشد 2. براي رضاي من از شهوات دوري جويد 3. روزهايش را با ذكر من به شب رساند 4. بر بندگانم فخر نفروشد 5. گرسنگان را سير كند 6. برهنگان را بپوشاند 7. بر مصيبت ديدگان رحم كند 8. بي پناهان را پناه دهد.[8]ب) اما شرايط و آداب نمازگزار واقعي در خود نماز:
قبل از بيان اين صفات بايد دانسته شود كه براي نماز غير از اين صورت ظاهري، حقيقت و باطني است كه داراي آدابي مخصوص به خود است و چنانچه ظاهر نماز را آدابي است كه مراعات آنها ضروري است، بطوري كه اگر آنها را رعايت نكند موجب نقصان و بطلان نماز است؛ (مانند رعايت نكردن آداب و احكام شرعي و فقهي نماز همچون طهارت ظاهري بدن، لباس و مكان از نجاسات ظاهري و صحت وضو، افعال، اذكار نماز) همين طور براي نماز آدابي است به نام آداب قلبيه و باطنيه كه با مراعات ننمودن آنها نماز معنوي باطل و ناقص مي شود.[9]بدين جهت مراعات و محافظت بر تمام آداب ظاهري و باطني نماز امري است ضروري، چرا كه نمازي كه مقبول حق واقع شود همين نماز است. امام صادق ـ عليه السّلام ـ مي فرمايد: كسي كه نماز واجب خود را در اول وقت ادا كند و حدود آنها را حفظ نمايد، فرشته ‌آنرا سپيد و پاكيزه به آسمان مي برد و نماز به نمازگزار مي گويد: خدا تو را نگاه دارد، همان گونه كه مرا نگاه داشتي … و كسي كه نمازهايش را بي سبب به تأخير بيندازد و حدود آنها را حفظ نكند، فرشته نماز او را سياه و تاريك به آسمان برد در حالي كه نماز با صداي بلند به نمازگزار گويد مرا ضايع كردي، خداي تو را ضايع كند آنچنان كه مرا ضايع كردي و خدا تو را رعايت نكند آنچنان كه تو مرا رعايت نكردي»[10]اما برخي از آداب باطنيه اين سلوك روحاني كه يك نمازگزار واقعي بايد بر آنها مواظبت كند عبارتند از: 1. خشوع: يعني خضوع و فروتني كامل در برابر هيبت و عظمت جمال و جلال محبوب. «قد افلح المؤمنون الذين هم في صلاتهم خاشعون»[11] همانا رستگار شدند مؤمناني كه در نمازشان خاشع اند.
2. طمأنينه: به اين معنا كه نمازگزار، عبادت و نماز خود را از روي سكونت قلب و اطمينان خاطر بجا آورد. زيرا اگر عبادت را با حال اضطراب قلب و تزلزل بجا آورد، آن عبادت هيچ اثر و فايده اي بر روح و قلب انسان نمي گذارد.
3. محافظت نماز از تصرف و سرقت شيطان: قرآن در وصف مؤمنين مي فرمايد: الذين هم علي صَلَواتِهم يحافظون»[12] مؤمنين كساني هستند كه بر نمازهايشان محافظت و مراقبت دارند و اين محافظت در تمامي حالات و مسائل و مراتب نماز است كه يكي از مهمترين مراتب، حفظ آن از تصرف غاصبانة شيطان است؛ چنانكه مي دانيم شيطان دشمن قسم خوردة انسان است«فبعزتك لاُغوينكم اجمعين»[13] پس به عزت تو قسم همة آنها را گمراه مي كنم (مگر بندگان مخلَص …). از اين روي همواره، در همه جا و همة اوقات اين سارق و راه زن، در كمين مؤمنين و كالاهاي ناب آنان است لذا مي بايست تلاش و مواظبت كامل بر نماز و عبادات داشت.
4. نشاط و بهجت: مي بايست نمازگزار وقت و ساعتي را به نماز اختصاص بدهد كه فارغ از همه چيز باشد، به گونه اي كه داراي نشاط و شادابي و تازگي باشد و هرگز در زمان خستگي و كسالت و بي حالي نماز و عبادت را بر خود تكليف نكنيد.[14] امام حسن عسكري ـ عليه السّلام ـ مي فرمايد: هنگامي كه قلوب نشاط و بهجت دارند به آنها امانت بسپاريد و وقتي كه گريزان اند آنها را وا گذاريد»[15]5. حضور قلب: يكي از مهمترين آداب قلبيه كه خود مفتاح قفل كمالات و باب الابواب سعادت است، حضور قلب است، سخن در اين باب بسيار است اما اجمالاً يكي از مراتب حضور قلب اين است كه قلب نمازگزار در وقت عبادت از همه جا و همه چيز غير از جمال حق تعالي فارغ و منصرف شود، با جان و قلب خويش خود را فقط در محضر محبوب ببيند و جز او چيزي را مشاهده نكند؛ رسول اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي فرمايد:«خدا را عبادت، كن چنانچه گويا او را مي بيني و اگر تو او را نمي بيني او تو را مي بيند»[16]در اهميت حضور قلب همين بس كه روايات فراواني داريم كه نمازي و يا مقداري از نمازي مقبول حق واقع مي شود كه حضور قلب در آن باشد. از امام صادق ـ عليه السّلام ـ روايت شده كه «همانا بالا رود از نماز بنده از براي او نصف يا ثلث يا ربع يا خمس نماز، پس بالا نمي رود براي او مگر آنچه را به آن اقبال به قلب نموده است و ما مأمور شده ايم به نافله ها و نمازهاي مستحبي تا نقص نمازهاي واجب كامل و تمام شود»[17]6. اخلاق در عبادات: به اين معنا كه عبادت و نماز را فقط و فقط براي رضاي او انجام دهد و عملش را از هر آنچه كه شائبة غير خدائي دارد تصفيه و پاك نمايد. تا آنجا كه نماز را براي ترس از جهنم و يا ثواب و پاداش اخروي نخواند.[18]

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. .عبدالله جوادي آملي، حكمت عبادات، نشر: مركز نشر اسراء، چاپ پنجم 1381.
2. ميرزا جواد ملكي تبريزي، اسرار الصلوة، انتشارات پيام آزادي، ترجمه: رضا رجب زاده.
 
پي نوشت ها:
[1] . بقره/ 45.
[2] . عنكبوت/ 45.
[3] . مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، ج 82، ص 198.
[4] . ابراهيم/ 31.
[5] . معارج/ 24 و 25.
[6] . نور/ 56.
[7] . لقمان/ 17.
[8] . بحار الانوار، ج 69، ص391.
[9] . ر.ك، موسوي خميني، روح الله، آداب نماز، مؤسسه نشر و تنظيم آثار امام خميني (ره)، چاپ اول، 1370، ص 2 ـ 5.
[10] . حر عاملي، وسائل الشيعه، ج 3، ص 90، كتاب الصلوة، ابواب المواقيت باب 3، حديث 17.
[11] . مؤمنون/ 1 و 2.
[12] . معارج/ 44، مؤمنون/ 9.
[13] . ص/ 82 و 83.
[14] . نساء/ 43.
[15] . مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، ج75، ص 377، كتاب الروضة باب 29، حديث 3.
[16] . همان، ج 74، ص 74، كتاب الروضة، باب 4، حديث 3.
[17] . شيخ صدوق، علل الشرايع، ج 2، ص 327، باب 24، حديث 2.
[18] . ر.ك، آداب الصلوة، ص 160 ـ 179.