یکی از اثرات گناه، ایجاد زمینه برای معاصی دیگر است و اگر عاصی از معصیت پیشین توبه نماید و آن را با استغفار شستشو نکند، سلسله معاصی همواره به صورت تصاعدی بیشتر می گردد.

سرچشمه تمام معاصی نقص در عقل است و عقل و گناه با هم نسبت معکوس دارند به طوری که هرچه میزان عقل بالاتر رود، به سرنوشت شوم گناه علم یافته و از گناه فاصله می گیرد. نیز هرچه میزان عقل کمتر باشد، گناه و معصیت بیشتر دیده می شود.

حضرت امیر علیه السلام می فرماید:

الْعاقِلُ مَنْ تَوَرَّعَ عَنِ الذُّنُوبِ وَتَنَزَّهَ عَنِ الْعُیوبِ.[1]

عاقل آن است که از گناهان دوری گزیده و از عیوب پیراسته باشد.

همان حضرت نیز فرموده اند:

انَّما الْعَقْلُ فِی التَّجَنُّبِ مِنَ الْاثْمِ وَالنَّظَرِ فِی الْعَواقِبِ.[2]

معیار و میزان وجود عقل، پرهیز از گناه و دقت در عواقب امور می باشد.

به هرحال گناه سکرآور است و از انسان غافل و مست جز گناه دیگر چیزی صادر نمی شود چرا که راه مکتب نشدن معصیت شناخت معصیت و معرفت به عواقب دردناک آن است و چنین مهمی از مست گناه فاصله گرفته ا ست.

قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله و سلم:

احْذِر سُکرَ الْخَطیئَةِ فَانَّ لِلْخَطیئَةِ سُکراً کسُکرِ الشَّرابِ بَلْ هِی اشَدُّ سُکراً مِنْهُ.[3]

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید:

از مستی گناه بپرهیز که برای معصیت، مستی ئی بدتر از مستی شراب وجود دارد.

پی نوشت ها:
[1] غررالحکم.
[2] غررالحکم.
[3] بحارالأنوار، ج 77، ص 103.

منبع: حوزه نت