چرا توصیه شده است در برخورد با دیگران این معیار را به کار بگیریم: «هر چه براى خود مى‏پسندیم براى دیگران نیز بپسندیم»؟

یکی از اصول و معیارهای اسلامی که در معاشرت با دیگران به آن سفارش و تأکید شده، این است: «هر چه براى خود مى‏پسندیم براى دیگران نیز بپسندیم و آنچه برای خود نمی‌پسندیم برای دیگران هم نپسندیم». این معیار؛ در حقیقت مبتنى بر یک بینش انسان‌شناسانه خاص است. بر اساس تعالیم پیامبران الهى و تصریح کتاب‌هاى آسمانى، همه آدمیان فرزندان یک پدر و مادر به نام آدم و حوا هستند؛ بنابر این، همه انسان‌ها در انسانیت و شرافت و کرامت انسانى مشترک‌اند. حتى آنان‌که تئورى داروین و پیروانش را در باره آفرینش انسان می­پذیرند، باز هم در این نکته جاى تردید ندارند که همه انسان‌ها داراى توقّعات متقابل انسانى از یکدیگر هستند؛ یعنى نمی‌توان از دیگران انتظار داشت که با ما به احترام رفتار کنند، حریم ما را محفوظ دارند، امانات ما را برگردانند، از ما بدگویى نکنند و در زندگى خصوصى ما دخالت نکنند؛ اما ما خود را در برابر آنان ملتزم به رعایت این رفتارها ندانیم.