چرا در آيه تبليغ به خود پيام غدير كه پيامبر موظف به ابلاغ آن بود اشاره اي نشده است؟

خداوند در اين آيه تنها دستور به ابلاغ پيام داده و خود پيام صريحا گفته نشده است. خداوند مي فرمايد:
«يَأَيهَُّا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ  وَ إِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ  وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ  إِنَّ اللَّهَ لَا يهَْدِى الْقَوْمَ الْكَافِرِين»اى پيامبر! آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است، كاملًا (به مردم) برسان! و اگر نكنى، رسالت او را انجام نداده ‏اى! خداوند تو را از (خطرات احتمالى) مردم، نگاه مى‏ دارد و خداوند، جمعيّت كافران (لجوج) را هدايت نمى‏ كند. (مائده/ 67)
علامه طباطبايي در پاسخ به اين سوال كه چرا پيام غدير صريحا در اين آيه ذكر نشده است، مي گويد: خداوند در اين آيه به خود پيامي كه قرار است تبليغ شود اشاره نكرده تا هم عظمت آن پيام را نشان دهد و هم به آن چيزى كه لقب رسالت به آن اشاره داشت، اشاره كند، يعنى بفهماند كه اين مطلب امرى است كه رسول اللَّه (ص) در آن هيچ گونه اختيارى ندارد، بنا بر اين، در آيه شريفه دو برهان بر سلب اختيار از رسول اللَّه (ص) در تبليغ كردن و يا تاخير در تبليغ اقامه شده است، يكى تعبير از آن جناب به رسول، و يكى هم نگفتن اصل مطلب. بنابراين نگفتن اصل پيام در اين آيه علاوه بر عظيم نشان دادن مطلب ثابت مي كند پيامبر هيچ نقشي در اين پيام نداشته است و تنها رسولي است كه موظف به ابلاغ پيام وحياني مي باشد. علاوه بر اين دو مورد مخفي بودن پيام مى‏ رساند كه اين مطلب از مسائلى است كه تا رسول اللَّه (ص) زنده است بايد به زبان مبارك خودش به مردم ابلاغ شود و كسى در ايفاى اين وظيفه جاى خود آن جناب را نمى‏ گيرد.[1] پي نوشت:
[1] . ترجمه تفسير الميزان، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ مدرسين حوزه علميه، قم،1374، ج‏6، ص: 71