چرا عزاداری سایر امامان(ع)، مانند عزاداری امام حسین(ع) نیست؟

این به دلیل گستره کمى و کیفى واقعه عاشورا است. وضعیت خاص جهان اسلام و مسلمانان، حالات حاکمان مسلمان و ظلم هاى فراوان آنان، در بند کشیده شدن انسانیت و آزادى، تحقیر امت اسلامى، سلب امنیت، تشدید ظلم علیه شیعیان، فراموشى آموزه هایى چون امر به معروف و نهى از منکر، شیوع بدعت ها و ورود آنها به دین، اخلال در وحدت مسلمانان، فراموشى اخلاق اسلامى و انسانى و … از یک سو و موقعیت ویژه اباعبدالله(ع) از جهت مظلومیت و تنهایى، کیفیت برخورد مسلمانان به ظاهر دوست با حضرت، نوع جنگ و برخورد فیزیکى با آن حضرت و اصحاب و اهل و عیالش، آموزه ها و درس هاى تربیتى، اجتماعى، سیاسى، فرهنگى و دینى به خصوص امام حسین(ع) از سوى دیگر؛ در این خصوص نگا: حسین، نفس مطمئنه، صص 5 – 18. همه و همه شکل خاصى به این حادثه داده است که ابعاد گوناگون، پیچیده و ژرف آن، موضوعات و مسائل فراوانى را براى تحقیق و پژوهش فراروى محققان قرار داده است و این با توجه به وجود هزاران کتابى است که تاکنون در زمینه این رویداد، به نگارش درآمده است. حضرت رسول(ص) امام على(ع)، حضرت زهرا(س)، امام حسن مجتبى(ع) و معصومان پس از اباعبدالله(ع)؛ به دلیل همین ویژگى هاى خاص و منحصر به فرد قصه کربلا، این همه بر احیاى یاد کرد آن در قالب عزادارى تأکید فرموده اند.نگا: بحارالانوار، ج 44، ص 223، 243، 244، 245، 281، 282، 289، 291، 293 و … .
به هر روى نفس حوادث عاشورا و ابعاد گوناگون آن، آن را واقعه اى بى نظیر در تاریخ ساخته است؛ چنان که امام صادق(ع) فرمود: «لا یوم کیومک یا اباعبدالله»؛ شیخ صدوق، امالى، ص 77. و روشن است که نکوداشت هر واقعه اى، به گستردگى آن بستگى دارد و چون حادثه عاشورا چنین است، عزادارى آن نیز کماً و کیفاً با عزادارى براى واقعه هاى دیگر قابل مقایسه نیست.