چرا ما شیعیان در طول ماه محرم و صفر نام ائمه را بیشتر از نام خدا بر زبان می آوریم؟

جواب سؤال شما را با یک سؤال شروع می کنیم، اگر در این مدت، نام ائمه را چند برابر نام خداوند ببریم، چه اشکالی پیش می آید؟ آیا خداپرستی فقط با بردن نام خداوند تحقق می یابد؟

در مکتب ما، ذکر و نام ائمه بنا بر فرمایشات غیر مستقیم قرآن و مستقیم پیامبر گرامی (ص) ، غیر از نام خداوند نیست، این تفکر باطل وهابیت است که همه چیز را شرک می داند و با همه مذاهب اسلامی (شیعه یا سنی) در این باره مخالفت می کند.

قرآن کریم همه اش ذکر و نام خداوند نیست، همان طور که فرمان می دهد، “پروردگارت را یاد کن “[1] به پیامبر دستور می دهد که “ابراهیم”[2]، “اسماعیل”[3] ، “موسی”[4]، ” مریم”[5] ، “ادریس”[6] ، “داود”[7] ، “ایوب “،[8] ” اسحاق و یعقوب”[9] را نیز یاد کن. علت ذکر نام این بزرگان و صالحان را خداوند صفات حسنه ونیکی های این بزگواران بر می شمرد. بزرگ داشت این افراد، در راستای ذکر خداوند و چیزی جدا از ذکر خداوند نیست.

روایات فراوانی داریم که ذکر اهل بیت را مطابق با همین اصل قرآنی، در راستای ذکر خداوند و عبادت بر شمرده است.

پیامبر گرامی اسلام می فرماید: “ذکر علی (ع) عبادت است “[10] و در روایت دیگر فرمود: “ذکر علی و دیگر فرزندانش از ائمه معصومین ( ع) عبادت است.”[11] و بدیهی است که چنین دستوری از آن جهت است که نام و ذکر اهل بیت (ع) موجب صفای دل و الگو گرفتن از آنان در راه خداوند است.