يکي از آداب مواجه شدن با قرآن کريم، گريستن در هنگام قرائت يا استماع آيات روح افزاي آن است و اين گريه خود نشانه اي است از رحمت و هدايت خاص خداوند نسبت به بنده اش و هر مقدار دانش و آگاهي وي بيشتر باشد، بهره مندي او نيز از حقايق و معارف قرآن بيشتر خواهد بود، انسان با گريه کردن روحيه حق پذيري و خضوع و خشوع خود در برابر آيات الهي را به منصه ظهور گذاشته و زمينه تأثير و تأثر و بدنبال آن هدايت، رشد و تکامل خويش را فراهم مي آورد. اگر ما به سيره انبياء الهي بنگريم، خواهيم ديد آنان در هنگام شنيدن آيات الهي به سجده افتاده و گريه مي کردند: «إذا تتلي عليهم آيات الرحمن خروا سجدا وبکيا* هرگاه آيات [خداي] رحمان برايشان خوانده مي شد سجده کنان و گريان به خاک مي افتادند. سوره مريم 58. سيره پيامبر اسلام و ائمه معصومين صلوات الله عليهم اجمعين نيز عيناً اين گونه بوده است، آن بزرگواران در هنگام تلاوت قرآن با شنيدن آن گريه مي نمودند و ديگران را هم در اين حالت به گريستن تشويق مي کردند.
امام صادق (ع) مي فرمايد: «إن القرآن نزل بالحزن فالقرؤه بالحزن» اصول کافي ج 4 ص 418. علامه مجلسي در شرح اين روايت مي فرمايد: يعني قرآن براي تأثير در روح و جان انسان ها نازل شده است. مرآت العقول ج 12 ص 500.
بنابراين لازم است جهت دستيابي به تکامل معنوي و تعالي روحي، آيات الهي آن گونه تلاوت شود که هم قاري و هم شنونده از آن متأثر شوند و اين مهم بدون نرمي، رقت قلب و ريخته شدن اشک ميسّر نخواهد شد. لذا پيامبر اکرم (ص) به کسي که در هنگام شنيدن قرآن کريم گريه کند يا حتي خود را به حالت گريه کنندگان درآورد، بشارت بهشت جاودان داده است. امام صادق (ع) فرمودند: «روزي رسول خدا (ص) به جمع عده اي از جوانان انصار وارد شدند و فرمودند: «من مي خواهم آياتي را براي شما قرائت کنم، هر کس گريه کند، اهلِ بهشت خواهد بود، سپس پيامبر آيات پاياني سوره زمر: «و سيق الذين کفروا الي جهنم زمرا…» سوره زمر آيه 71. تا آخر سوره را تلاوت نمودند و همه آنان گريه کردند، به جز يک جوان که گريه نکرد، جوان گفت: اي رسول خدا، من خود را به گريه وادار کردم اما اشکي از چشمانم جاري نشد، پيامبر (ص) فرمودند: «من دوباره آيات را بر شما مي خوانم و هر کس (حتي اگر) خود را به گريه وادارد، اهل بهشت خواهد بود». پيامبر (ص) دوباره آيات را بر آنان تلاوت نمودند و همه جوانان گريه کردند و آن جوان نيز خود را به گريه وادار نمود و همه آنان اهل بهشت شدند». وسائل الشيعه ج 6 ص 219.
منبع: ماهنامه قرآني نسيم وحي- شماره 26