کارکرد دین و روابط اجتماعی

درباره این که «دین تنها در حوزه خصوصی کاربرد دارد» گفتنی است اگر چه برخی نظریه پردازی ها و برخی مکاتب مانند بودیسم بر این اساس تعریف شده اند. اما حداقل درباره شریعت اسلام به طور یقین می توان گفت این گونه نیست. علاوه بر آیات متعددی که در قرآن درباره دستورات ویژه روابط اجتماعی اقامه قسط و عدل، امر به معروف و نهی از منکر، اجرای حدود و…علاوه بر این که شواهد تاریخی به خوبی بیانگر آن است که پیامبران برای نجات مستضعفان از شر فرعونیان خانه به دوش بودند و در پی آن بودند که حکومتی بر اساس قوانین الهی برپا کنند.
تنها توجه به زندگی پرماجرا و آمیخته با هجرت های متعدد حضرت ابراهیم علیه السلام و حضرت موسی علیه السلام و حضرت عیسی علیه السلام و حضرت محمد صلی الله علیه و آله گواه روشنی بر این واقعیت است و اگر کاستی در متولیان دین هست، باید اصلاح شود نه آن که دین از عرصه جامعه رخت بربندد و اشتباه رنسانس این بود که به بهانه شورش بر علیه کلیسا، دین را از جامعه کنار گذاشتند و در حکومت داری به سکولاریسم روی آوردند و پیشرفت های اقتصادی و تکنولوژی نباید پوششی برای بحران های اخلاقی و اجتماعی و معنوی شود چنان که در جوامع غربی این گونه بحران ها رو به فزونی است.
همچنین درباره روابط پسر و دختر که چه بسا تصور شود در جوامع غربی مسأله حل شده است و پیامدهای منفی را از بین برده اند در حالی که مشکلات بالا رفتن سن ازدواج، آمار طلاق، افسردگی و… بسیار بیشتر از جوامع شرقی است و اگر در آن جوامع مشکلات اقتصادی و بحران های اجتماعی کشورهای جهان سوم را داشتند به طور یقین بحران های آنها بسیار فراوان تر خواهد بود در مقابل، اگر پیشرفت های اقتصادی همراه با فرهنگ اصیل اسلامی همراه شود بسیاری از ناهنجاری های فعلی جامعه ما رو به کاهش خواهد گذاشت.